ใครกันเล่าคอยเฝ้าคอยห่วงหา
คอยหลับตาฝันเพ้อหาเธอเสมอ
เช้ายันค่ำบ่นงึมงำพร่ำละเมอ
ห่วงใยเธออยากพบเจอได้แต่รอ
แม้จะนานเพียงใดใจไม่สน
จะสู้ทนรอคอยเชื่อมรอยต่อ
ร้อยแห่งรักสลักใจไม่เคยท้อ
ไม่ตัดพ้อต่อว่ายอดยาใจ
รอไร้เงาเธอเดินผ่านดั่งบ้านร้าง
ความรู้สึกไม่จืดจางห่างไปไหน
ยังเต็มเปรี่ยมด้วยความรักจากข้างใน
แม้สิ้นไร้ใครบางคนบนหนทาง
จะรอไปนานแค่ไหนไม่เคยหวั่น
เฝ้ารอวันมีเธอนั้นคอยเคียงข้าง
นานเพียงใดภาพในใจไม่เลือนลาง
แม้เรือนร้างใจไม่ห่างร้างไกลเธอ...
Bookmarks