พี่น้องเอ้ย อันว่าความฮักนี้คือดั่งกับลมหนาว
พัดพอคราวกะเลยหนี ล่วงกายบ่คงที่
ตกมาในระหว่างนี้ ใจผมพอปานมี ไฟฮ้อนมาจูดจี่
มักผู้สาวทังที เขากะหนีจากจ้อย สวอยให้อยู่ก่องน้ำตา เด้นอ
เหลือแฮงเฮานี่น้า เอาใจมักเพิ่นเหมิดโต
โสได้ลงทางหุบ โลดหลุบทุนย้อนสาวจ้อย
ค่ำจนแลงน้ำตาย้อย แนวพาออยแม่นเหล้ากลั่น
หายไปโดนนานวัน ว่าสิทำใจได้ ผั่นส่ำไม้ตายแล้ง ดินแห้งปลูกบ่คืน
เดียวนี้มีแต่นอนสะอื้น กลืนน้ำตาตางน้ำท่า
เข้าบ่กินจนว่าหล่า แฮงหน่อยสิจ่อยผอม
แนมทางใด๋คือดั่งเขาแล่นอ้อม ชี้หน้าด่าเฮาซั่วหลาย
พออยากตายวันสามที สาวผู้ดีคือทำได้
ผิดแนวใด๋น้อหล่า เจ้าคือมาปล่อยถิ่มพี่
ผิดหม่องอ้ายบ่มี ผิดหม่องพี่บ่โก้ ซั่นบ้อน้องเจ้าจั่งป๋า
ฮู้บ่ฝนอยู่ฟ้าลินหยาดลงยามใด๋ คือน้ำตาพี่ซายไหลหยาดลงฮ่ำแก้ม
แนมเบิ่งเงาเสาฮั้ว สีมัวๆว่าแม่นน้องมายามพี่
หลงแล่นใส่แสนยินดี พอปานผีย้อนป่วงบ้า ให้ไทบ้านเพิ่นกล่าวหยั๋น น้อนางน้อ
Bookmarks