แม่ผีเสื้อน้อยปลูกดอกหญ้าสีขาวบนศีรษะชายชรา
๑
นิ๊ง หน่อง...นิ๊ง หน่อง...นิ๊งหน่อง
เสียงกระดิ่งจักรยานกังวานมา
ชายชรากะพริบตา
แม่ผีเสื้อน้อยกะพริบปีกบินมาในทรงจำ
ชายชราเหม่อมอง
เช้า...สาย...บ่าย...ค่ำ...เงียบเหงา
เฝ้ารอคอยเสียง...นิ๊ง หน่อง นิ๊ง หน่อง..
๒
ร่องรอยอดีตรื่นรมย์ผุดพรายขึ้นอีกครั้ง
ทุกๆเช้าเสียงกระดิ่งจักรยานกังวานมาแต่ไกล
แล้วปรากฏร่างเด็กหญิงผอมบางปั่นจักรยานเลี้ยวมา
ดวงหน้าเธอซูบเซียว
แต่ประกายตาแจ่มกระจ่างกว่าดวงดาว
ปลายนิ้วมือเธอนั้นช่างวิเศษนัก
ยามเรียวนิ้วไล้สัมผัสเส้นผม
นุ่มนวล เงียบเบา ราวจุมพิตจากผีเสื้อ
นั่นละ...ชายทุกคนยอมทูนหัวมอบให้กับเธอ
แล้วง่วงหาว สับปะหงก
เอียงซ้าย เอียงขวา
คอพับบนเก้าอี้โยก...น้ำลายไหล
หากเด็กหญิงใบ้ไม่เคยปริปากบ่นสักคำ
พอชายชราเคลิ้มหลับ ผีเสื้อน้อยก็โบยบินจากไป
๓
ต้นหญ้าสีขาวถูกถอนหนึ่งต้น
พรุ่งนี้จะมีต้นหญ้าสีขาวต้นใหม่ ผุดพรายขึ้นมาแทนที่อีกนับสิบต้น
เพิ่มขึ้นทุกวันๆ
นั่นหมายถึงเงินค่าจ้าง เงินค่ายา และอาหารยาไส้แห้งกิ่วของสามชีวิต
แม่ป่วยไข้...ยายชรา เฝ้ารอคอยความหวังจากเด็กหญิงใบ้อยู่ทุกลมหายใจ
๔
นิ๊งหน่อง...นิ๊งหน่อง...นิ๊งหน่อง...
เสียงกระดิ่งจักรยานกังวานมา
ชายผมเปลี่ยนสี ตั้งแต่หนุ่มใหญ่ยันแก่กวักมือเรียกแม่ผีเสื้อน้อย
มานี่ก่อนๆ...แม่ผีเสื้อน้อย...แม่ผีเสื้อน้อย
เพราะสัมผัสจากปลายนิ้วเธอนุ่มนวล แผ่วเบาราวจุมพิตของผีเสื้อ
แม่ผีเสื้อน้อย...แม่ผีเสื้อน้อย
ชายชราร่ำเรียกหาจากเช้าจรดเย็น
๕
ผมหงอกขาวที่ถูกถอนทิ้งหนึ่งเส้น
จะมีผมหงอกเส้นใหม่ผุดพรายขึ้นมาแทนไม่จบสิ้น
วันแล้ววันเล่า...
จนขาวโพลนทั้งศีรษะ เหมือนดอกหญ้าสีขาวละลานตา
ประหนึ่งว่า แม่ผีเสื้อน้อยปลูกต้นหญ้าบนศีรษะชายชราเหล่านั้น
แล้วโบยบินจากไป
เมื่อชายชราหลับใหล...
ละไมฝน
Bookmarks