สาวเสริฟในร้านคาราโอเกะ ที่ใครคนหนึ่งข้างทางเดินหมายเลข ๙๙๙ บอกไว้ว่าทิปดีมีเงินเหลือแน่ๆ
ละอองสีเทาในห้วงมรสุมความคิดนั้น ยิงคำถามให้คาใจอีก "แน่ใจแล้วหรือ"
พลันอีกฟากแห่งความคิดนั้นไม่ยั้งลิมิตใด โพล่งออกมาทันที "แล้วมีอะไรต้องเสียอีก ฤา"

เหตุจูงใจให้คิดเช่นนี้ได้นั้น เพียงเพราะใครคนหนึ่งที่เธอมอบชีวิตและจิตใจให้หมดแล้ว
ปล่อยเธอให้เคว้งคว้าง ท่ามกลางความทุกข์ระทมเสียจนแทบคิดสั้น แล้วหนีไปอย่างไม่ใยดี

โลกแห่งความเป็นจริง คือหลายอย่างที่หาจริงไม่ได้ คือมันไม่เที่่ยงแท้นั้นแล
ความทนทุกข์น้ัน บีบบังคับให้ต้องทำเช่นนี้ ต้องคิดเช่นนั้น
ความจริงทิปนั้นมันทำให้สามชีวิต ในเบื้องหลังมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นกว่าก่อนเคย

มือใม้ที่ป่ายปัด ลัดเลาะเล็มเธออยู่ไม่หยุดหย่อน ของคฑาชายผู้เป็นแขก
เพื่อบำบัดกำหนัด หรือนิสัยดั้งเดิมมันกำเริบก็ตามที การทำใจยอมรับมัน กลายเป็นความเคยชินไปเสียแล้ว
...น้ำหยดลงหินทุกวัน หินมันยังกร่อน.........

ความคุกรุ่นของชีวิตนั้นดั่งก้อนไฟใต้เถ้าร้อนรุ่มอยู่ลึกๆ ไม่ตกผลึกแต่ระวันระอุ
การตัดสินใจครั้งนี้ที่พลาดแล้วไม่สามารถแก้กลับคืนได้เลยในครานี้

ชีวิตที่ผิดพลาด หลงมัวเมาเข้าเพื่อน หลงสิ่งเสพติด เพียงเพื่อบรรเทาจริตที่อยู่ในห้วงลึก
ของเธออันเจ็บปวด ที่ใครหารู้ได้ไม่ มันกลายเป็นเรื่องเลยเถิด จนเกิดความสูญเสีย
การทรงตัวในการเดินทางของชีวิต...

ไม่มีคู่คิด มีแต่เพื่อนช่วยคิด ชีวิตโงนเงน เอนไปมาตามกระแสสังคมนั้น
จำต้องปล่อยให้มันเป็นไปและเลยเถิดเสียอย่างนั้น

คืนแล้วคืนเล่า ที่ต้องยอมไปกับชายแปลกหน้า หวังเพียงค่าตอบแทนที่เหมาะสม
ใครละอยากจะเป็น
แน่นอน...เงินตราคือพระเจ้าของมวลมนุษย์ผู้ยังไม่หลุดพ้น ดิ้นรน ค้นหามาปรนเปรอความต้องการ
อยากมี อยากได้ที่พุ่งพล่านอยู่เต็มไปหมด เพื่อระบายมันออกไปให้สิ้นสุด...

เธอ...ผู้สละแล้วซึ่งพรหมจารี มิได้มีข้อโต้แย้งใด จากใครหลายคนที่มองไม่เห็นค่าเธอ
ในใจนั้นหาใครหน้าใหนรู้ได้บ้าง ว่ามันแสนเจ็บปวดเพียงใด ไม่มีใครเกิดมาอยากเป็นเยี่ยงนี้...
แต่กระนั้นใช่ชีวิตจะจบสิ้นตรงนี้เสียดีเดียว ใครคนหนึ่งยังเฝ้ามองและหยั่งลึกเข้าไปในหัวใจ
ของเธอคนนี้ได้อยู่

โลกในแง่ดีก็ยังมีอยู่ เส้นทางที่เธอเดินหลงเข้าไปนั้น ได้ถูกใครคนนั้นจูงมือเธอ ให้กลับเข้าสู่
เส้นทางสายชีวิตเดิมอีกครั้ง และคำที่หลุดออกมาจากปากใครคนนั้น "เราจะสร้างอนาคตด้วยกัน"
ให้ตายซิ ?. ประสปการณ์ชีวิตคู่มันทำให้เธอสะดุ้งในใจนิดๆ เธอจะกล้ามอบหัวใจทั้งหมดที่มี
ให้ใครได้อีกหรือ..

นกน้อยที่ผละคอน ถลาร่อนจากรัง ผ่าห่าฝนหลงฤดู ร่องรอยบาดแผลระยับไปทั่วร่าง
เหนื่อยล้า อ่อนแรง ที่ต้องบินแข่งพายุฝน ทนเดียวดายในความเหน็บหนาวมาทั้งฤดู
กัดฟันยืนหยัดสู้ทัดทานกระแสลมแห่งความโศกเศร้าที่กรรโชกใส่ อย่างบ้าคลั่ง
มันแสนทรมานเสียเหลือเกิน บัดนี้ วสันต์จะแกล้งฉันอีกหรือ......