ครอบครัวของข้าพเจ้า....
ด้วยชีวิตความเป็นอยู่ที่ยากลำบาก พ่อต้องไปรับจ้างทำไร่ กับพี่ชายคนโต
แม่ต้องรับภาระเลี้ยงดูผม และน้องชายอีกหนึ่งคน เสาร์-อาทิตย์
แม่จะชวนผมไปรับจ้างเกี่ยวข้าว ดำนาบ้างตามฤดูกาล ได้ค่าแรงวันละ 20 บาท รวมกับแม่
ก็ยังไม่ถึง 100 บาท...ในขณะที่ผมกับแม่กำลังเกี่ยวข้าวไป แม่พูดลอยๆ
ขึ้นมาว่า...ครอบครัวเราทำไมได้แต่ลูกผู้ชายน่ะ...ที่แม่เอ่ยเช่นนั้น..
แม่คงเห็นสภาพที่ครอบครัวเรา ไม่มีคนทำหน้าที่แทนแม่ได้ เช่น
นึ่งข้าว ทำกับข้าว ทำงานบ้าน...แต่งานพวกนี้ ถึงแม้ครอบครัวเราจะไม่มี
ลูกสาวแต่ผมก็สามารถ ทดแทนส่วนที่แม่คิดว่ามันขาดหายไปได้ไม่แพ้กันเลย
เวลาผ่านไปน้องชายคนถัดจากผมเริ่มโต พอช่วยงานได้บ้าง แต่เมื่อเทียบวัยเดียวกัน
กับผม น้องคนนี้กับไม่ได้ปฏิบัติกับแม่เหมือน..ที่เราเคยทำ กลับจากโรงเรียน
ก็ไปวิ่งเล่น..ตามประสา หรือน้องคงคิดว่ามีเราทำอยู่แล้วเลยไม่สนใจ...
ด้วยความตั้งใจของแม่ที่อยากจะมีลูกสาว ตัวน้อยๆ ซักคนในครอบครัว แม่จึงตัดสินใจ
อุ้มท้องน้องอีกหนึ่งคน...แต่เนื่องด้วยการแพทย์สมัยนั้นยังไม่ทันสมัยเท่าที่ควร
ทั้งครอบครัวก็ยากจน แม่จึงไม่สามารถทราบได้ว่าน้องผมที่อยู่ในท้องจะเป็นผู้หญิง
(เจ้าหญิงของข้า) หรือเป็นผู้ชาย(บักเถิ่ก)..แม่เฝ้าถนอมอุ้มท้อง จนครบเก้าเดือน แม่บ่นว่า
เริ่มเจ็บท้อง แม่จึงไปหาหมอ ปล่อยให้ผมอยู่กับน้องเฝ้าบ้าน...
ผ่านไปสองวันแม่กลับโรงพยาบาล พร้อมอุ้มน้องตัวเล็กๆ..อีกคน
ผมยังไม่ได้ถามแม่ผมเลย...ในขณะทีผมวิ่งไปตามทางเพื่อไปรับแม่....
ได้ยินเสียงแม่ตะโกนมาว่า....โอ้ยได้บักเถิ่กอีกแล้ว...ลูกเอ้ย. ณ เวลานั้นผมเอง
คิดในใจไว้แล้วว่า...ลำพังน้องคนถัดจากผมนี้ก็ ทะเลาะกันแทบทุกวัน
ถ้ามีน้องผู้ชายเพิ่มมาอีกคน...ผมคิดว่าหน้าที่ผู้หญิงในบ้าน คงเป็นเราอีกตามเคย
....โปรดติดตามตอนต่อไป
Bookmarks