พระพายพัด รัดร้อย ความหงอยเหงา
ชโลมเงา เคล้าโศก วิโยคหา
ร้างแรมโรย โหยไห้ คราวไกลตา
หวั่นอุรา คราห่าง รักจางใจ
ลิบสุดฟ้า อาลัย ฤทัยหวน
เคยชื่นชวน ชี้ชม ภิรมย์ไสว
รำลึกถึง ยอดชู้ ผู้คลาไคล
แอบหวามไหว ซุกซ่อน อ่อนอกตรม
เงียบสะอื้น กลืนช้ำ ย้ำความหวั่น
อกยังพรั่น เศร้าเดียว เหนี่ยวจิตขม
ชะรอยนวล ป่วนปั่น ฝันลอยลม
อาบระทม ซมซาน หวานมลาย
นกนางนวล บินร่อน อ้อนเคียงคู่
เสียงเพรียกกู่ ดูแล้ว แก้วขวัญหาย
เหลือบแลเห็น น้ำซัด ปัดรอยทราย
ยังมิวาย คลายถวิล สิ้นระแวง
คลื่นกระทบ ซบฝั่ง เหมือนสั่งฝาก
จักมิพราก จากลา เตือนอย่าแหนง
จารึกมั่น จำนรรจา หาเคลือบแคลง
ตราบอาทิตย์ อับแสง ฤาแฝงเลือน
ร้อยคารม คมชาย เกรงกลายกลับ
ยามได้ลับ ผินหลัง ดังถูกเฉือน
เยื่อสายใย สะบั้น ผิหันเยือน
ดุจดวงเดือน ไร้ฉวี รัศมีเพ็ญ
พระพายพัด รัดร้อย ความหงอยเหงา
เหลือเพียงเรา กับคาวใจ ใครหนอเห็น
ผสานรอย สร้อยเศร้า ร้าวลำเค็ญ
แม่เนื้อเย็น เร้นบ่วง ในห้วง..คอย..
เขียนโดย bananaleaf
อ้างข้อความนี้
Bookmarks