... เด็กยากจนอย่างผมมีโอกาสได้เรียนต่อ ก็ถือว่าเป็นบุญมากนักหนาแล้วสำหรับชาวบ้านฐานะยากจนอย่างครอบครัวผม
ซึ่งเบื้องหลังของการได้เข้าเรียนในโรงเรียนกว่า 10 ปี ที่ผ่านมานั้นผมไม่เคยรู้เลยว่ามันมาจากการขายเลือดของพ่อและแม่!


ผมถูกปลูกฝังมาก่อนช่วงเรียนชั้น ปวช. ถึงความเป็นลูกผู้ชายแท้ๆ ถ้าจะไม่ให้ใครมารังแกเราได้ เราต้องเข้มแข็งและรู้จักเอาตัวรอดในสังคมที่โหดเหี้ยมนั้นเราต้องเป็นฝ่ายชิงลงมือก่อน ผมเคยดูหนังกลางแปลงแถวบ้านเรื่อง "2499 อันธพาลครองเมือง " ที่ผู้สร้างพยายามจะให้ข้อคิดกับเด็กช่างกลอย่างผม แต่ผมกลับเห็นว่าถ้าผมเป็นนักเลงได้อย่างพี่ปุ๊ ระเบิดขวด หรือ แดงไบเล่ คงจะเท่ไม่หยอก คำนำหน้าว่า " ลูกพี่ " มันช่างเท่และสมเป็นชายชาตรีจริงๆ ผมจึงไม่สนใจใครหน้าไหน ถ้าทำให้ผมโกรธหรือไม่ชอบน้ำหน้า ผมก็จะลุยมันให้ตายกันไปข้างนึง จนชื่อเสียงของผมเป็นที่กล่าวขานไปทั่วทั้งสถาบันและข้างนอกอีกด้วย


ขณะที่พ่อแม่ผมก็กำลังจะไปขายเลือดอีกครั้ง เพื่อเตรียมเงินจ่ายค่าเทอมให้ผมเป็นครั้งสุดท้าย ซึ่งอีกไม่นานผมก็จะจบ ปวส.แล้ว แต่ผมไม่เคยรู้เลยว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายของแม่ผมจริงๆ (ร้องไห้) ขณะที่ผมออกไปมีเรื่องชกต่อยกับคู่อริ ที่มันบังอาจมาเหยียบเท้าผมโดยบังเอิญ ผมสั่งสอนมันด้วยการชกจนปากแตก แล้วใช้ไม้หน้าสามฟาดหัวจนกระโหลกร้าว ผมรู้สึกมันและคึกสุดๆ กับการกระทำอันป่าเถื่อนในวันนั้น ลึกๆ แล้วผมแอบสงสารเขาอยู่เหมือนกัน เพราะชีวิตแต่ละคนมีค่าและหวงแหนในการมีชีวิตเท่ากันทุกคน


ขณะที่ผมกำลังคร่าชีวิตคนอื่นอยู่นั้น แม่ผมก็กำลังถูกมะเร็งตับระยะสุดท้ายคร่าชีวิตไปจากผมเหมือนกัน แม่รู้ว่าป่วยเพราะในขณะที่ให้เลือดอยู่นั้นแม่ผมเป็นลม หมอจึงตรวจอย่างละเอียดอีกครั้งจึงรู้ว่า " แม่ผมเป็นป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย " จะมีชีวิตอยู่ได้แค่ 6 เดือนเท่านั้น ผมรู้ข่าวนี้เพราะพ่อผมมาหาที่สถาบัน ในเวลานั้นผมกำลังแสดงความเป็นนักเลง หรือมาเฟียรีดไถเงินเด็กรุ่นน้องเพื่อเอาไปซื้อยาเสพติดอยู่พอดี


พ่อเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด และทำให้พ่อรู้ถึงความเลวของผมตลอดระยะเวลาที่ส่งผมมาเรียนจากอาจารย์ฝ่ายปกครอง ค่าเทอมที่พ่อส่งให้ ผมเอาไปซื้อยาเสพติดบ้างรวมทั้งซื้ออาวุธเถื่อน เช่น ดาบจีน มีดสปาต้า แน่นอนปืนปากกา แต่ผมก็จ่ายค่าเทอมทันทุกครั้ง เพราะเงินรีดไถจากรุ่นน้องและคู่อริที่ได้มาจากการส่งส่วย


ผมถูกพักการเรียนจากการก่อเหตุวิวาทในครั้งนั้น 3 วัน พอถึงกำหนดกลับไปเรียน โชคไม่ดีที่ผมถูกคู่อริดักทำร้ายกลางทาง ซึ่งวันนั้นผมไม่ได้พกอาวุธไปเลยเพราะให้คำสัญญากับพ่อไว้แล้ว ผลปรากฏว่าผมโดนยิงที่หน้าอกข้างขวาและแขนซ้ายจนสลบไปถึง 2 วันเต็มๆ แต่โชคดีที่ผมก็ยังรอดตายมาได้อย่างหวุดหวิด พ่อตกใจกับข่าวร้ายของผม ส่วนแม่ไม่ต้องพูดถึงเป็นลมตั้งแต่ตอนที่รู้ข่าวว่าผมโดนยิง ผมรู้เลยว่านาทีนั้น " ผมหวงแหนชีวิตและกลัวที่จะตายมากๆ ผมไม่ได้ขี้ขลาด แต่ที่ผมกลัวตาย เพราะว่าผมต้องกลับไปดูแลแม่ในช่วงระยะสุดท้ายของชีวิตท่านต่างหาก เพราะถ้าผมตายแม่ผมคงจะไม่มีกำลังใจสู้ชีวิตต่อไปถึง 6 เดือนแน่แท้ ถ้าผมทำได้ขอยอมแลกชีวิตที่เหลือเพื่อให้แม่ของผมหายจากโรคร้ายนี้ด้วยซ้ำ "


ผมมุมานะกับการเรียนเทอมสุดท้ายจนสามารถเรียนจบในระดับ ปวส.มาเป็นของขวัญให้กับแม่ ซึ่งตอนนั้นแม่กำลังพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด พ่อผมพอจะแข็งแรงขึ้นแล้วเพราะเลิกขายเลือดเด็ดขาด ส่วนแม่กำลังนอนหลับอยู่ท่ามกลางสายน้ำเกลือและถุงเลือดห้อยระโยงระยางเต็มไปหมด แม่ผมค่อยๆ หันมายิ้มให้ทั้งน้ำตาถึงความสำเร็จของผมอีกระดับ แล้วแม่ก็ค่อยๆ หลับตาลงท่ามกลางความเหนื่อยอ่อนของร่างกายที่อ่อนล้า ซึ่งหมายความว่าแม่ได้จากผมไปแล้ว


จากวันนั้นผ่านไปอีกสามปีผมจบปร ิญญาตรีด้วยเงินทุนของผมเอง ผมมุ่งมั่นที่จะเลี้ยงดูพ่อไม่ให้เหนื่อยล้าอีกต่อไปแล้วเต็มที่กับการทำงานในบริษัทผลิตรถยี่ห้อหนึ่ง ซึ่งปีหน้าผมจะได้ทุนไปดูงานต่างประเทศ ผมจะไม่ทำผิดอีกเป็นครั้งที่สองเพราะผมเหลือพ่อเพียงคนเดียวแล้วในตอนนั้ พ่อเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของผม ถ้าผมมีโอกาสอีกครั้งผมอยากให้วันนี้ผมมีแม่อยู่ตรงนี้อยู่ดูความสำเร็จของผมแต่มันก็ไม่มีวันนั้นได้อีกแล้ว