:)
กลางดึกคืนฝนตก
ถนนรกด้วยผู้คน
รถราก็สับสน
ฉันวุ่นวายรอรถมา
ท้องฟ้าเริ่มมืดลง
เหมือนป่าดงน่าผวา
ลมพัดท่ามฝนฟ้า
เสียงนกกาเริ่มโบยบิน
ท่ามกลางลมพัดจัด
ฉันสบัดหน้าหลบสิ้น
ฝุ่นฝนและทรายดิน
ปลิวทั่วไปพาแสบตา
ทันใดเสียงฟ้าผ่า
ฉันหลับตาเลี่ยงไปมา
ปรายตาเหลือบเห็นว่า
เขาเข้ามายืนเคียงกัน
คุณครับไปกับผม
เสียงสายลมที่พัดพลัน
ฉันงงเดินเหมือนฝัน
ขึ้นรถตามเหมือนต้องมนต์
เขาขับเหมือนบินได้
พาฉันไปทั่วทุกหน
ฉันยิ้มยามเยี่ยมยล
ฟ้าในกมลงามตา
จู่ๆเสียงเหมือนเบรค
คล้ายโดนเสกร่วงในป่า
ฉันกลัวจนหลับตา
ช่วยด้วยจ๊า ฉันหลงทาง
ทุกหนมืดสีดำ
ฉันรำพันด้วยเคว้งคว้าง
คลำมือไปตามทาง
ด้วยกลัวมืดไร้ผู้คน
เขาหายไปที่ไหน
ฉันร้องเรียกไม่หยุดรน
สองขาคิดเดินพ้น
ป่าไร้คนช่างน่ากลัว
เสียงฉันสะท้อนทั่ว
ความน่ากลัวเริ่มล้อมตัว
ฉันหลับตาสั่นรัว
มีคนมาแตะตัวฉัน
เมื่อฉันลืมตามอง
สมองฉันช็อกงงงัน
ชายที่พบคนนั้น
เขาหัวหายมีแต่ตัว!!!
~/*/อริสรา/*/~
ที่มา http://www.praphansarn.com/new/forum/forum_posts.asp?TID=8398&PN=4
Bookmarks