ดึกยามนี้ รอบกาย เงียบสงบ
หากใจพบ ความวุ่นวาย สับสนหนอ
สมองคิด ไปเรื่อย ไม่รั้งรอ
จิตเติมต่อ ไร้สงบ คืนราตรี

เป็นมนุษย์ แสนลำบาก ยากห้ามคิด
กระแสจิต แรง-อ่อน ไร้คงที่
เดี๋ยวคิดโน่น เดี๋ยวคิดนี่ ทั้ง ร้าย-ดี
ยากจะมี สุขสงบ ที่ยาวนาน

กิเลศคน กิเลศตน นำชักพา
ผ่านเวลา สุข-ทุกข์ สนุกสนาน
เดี๋ยวร่ำไห้ เด๊ยวหัวเราะ หน้าตาบาน
กาลล่วงผ่าน สลับเปลี่ยน ความคิดคน

ไม่หยุดนิ่ง แปรเปลี่ยน ตามกาลผัน
ผ่านคืนวัน ผ่านฤดู ร้อน-หนาว-ฝน
ประเดี๋ยวดี ประเดี๋ยวร้าย อลวน
จิตอับจน เกินกำหนด สงบวาง

สังคมคน สังคมเมือง สังคมเปลี่ยน
หรือเราเพี้ยน ตามกระแส สังคมขวาง
จึ่งให้จิต คิดสับสน ในทิศทาง
ลอยเคว้งคว้าง กลางราตรี อยู่เดียวดาย