**~...สิบบาทและหนึ่งรอยยิ้ม...~**

[เจ้าซายน้อย]

"พี่ครับ พี่ครับ..."
เสียงหนึ่งสะกิดให้ต้องหยุด
ก่อนที่จะหันกลับไปข้างหลัง
"ผมขอเงินพี่สักสิบบาทได้ไหมครับ...
...เงินผมไม่พอค่ารถครับพี่" ชายไทยร่างสันทัด
อายุราวๆ 25-30 หนาว ในชุดเรียบง่าย
บ่งบอกถึงลักษณะของคนใช้แรงงานได้แบบไม่ต้องเดา...

"อืมม...เดี๋ยวนี้หากินอย่างนี้แล้วเหรอเนี่ย..." ผมคิด
"วันนึงขอได้สักหนึ่งร้อยคน ก็ได้แล้วพันบาท...
ขี้หมูขี้หมาก็สักสี่ซ้าห้าร้อย..." ผมยังไม่หยุดคิด
เงินเพียงสิบบาท เป็นเงินจำนานที่ไม่มากมายนัก
หากต้องหยิบยื่นให้ใครสักคน...

สถานีขนส่งหมอชิตสอง...
เป็นอีกแห่งหนึ่งสถาณที่
ที่รวมเหล่าสาธารณชนคนใช้แรงงาน
เพื่อใช้บริการโดยสารของขนส่งมวลชน
บ้างกลับบ้าน บ้างก็กลับมาจากบ้าน
บ้างก็ประกอบอาชีพ...

"ผมรบกวนเวลาพี่หรือเปล่าครับ..." ชายหนุ่มแสดงความเกรงใจ
"กลับบ้านติครับ...บ้านอยู่ไสหล่ะ" ผมถามกลับด้วยภาษาถิ่น
"อยู่ร้อยเอ็ดครับ...สิกลับบ้าน เงินค่ารถบ่พอ" ชายหนุ่มตอบ

เงินสิบบาท เป็นเงินจำนวนเพียงน้อยนิด
ที่เราสามารถหยิบยื่นให้ใครก็ได้
แม้ว่าเขาอาจจะเดินมาขอเฉยๆ
แต่ก็คงจะมีคนจำนวนไม่น้อย
ที่หยิบยื่นให้อย่างไม่รู้สึกเสียดาย...ผมเองก็เช่นกัน
เพราะถ้าหากมองกลับกันแล้ว
สิบบาทนี้ อาจทำให้เขาสมหวังในบางสิ่ง
เขาอาจจะผิดหวังกับเมืองกรุง
ที่เขาเคยศรัทธาว่า การมาทำงานเสี่ยงโชคที่เมืองกรุง
อาจทำให้สถาณะภาพทางครอบครัวดีขึ้น
อย่างน้อยก็อาจพอส่งให้คนทางบ้านบ้างไม่มากก็น้อย
แต่...อาจจะด้วยหลายๆอย่าง ที่ทำให้หนุ่มบ้านนาคนหนึ่ง
ต้องเปลี่ยนใจกลับบ้าน...
...ทั้งที่ค่ารถไม่พอ

อาจจะมีอีกหลายชีวิตที่รอการกลับมาของเขา
เขาอาจโหยหาความเป็นอยู่ที่ดี ที่มีเงินเป็นตัวกำหนด
ขณะเดียวกัน เขาก็อาจจะโหยหาครอบครัว
โหยหาความอบอุ่นจากคนชิดใกล้ ที่ขณะนี้
อยู่ไกลกันคนละฟาก...
จิตใจเขาอาจบอบช้ำ แรงกายก็อาจจะล้าจนเกินทน
สิ่งเดียวที่เขาคิดถึง
สิ่งเดียวที่จะรักษาอาการบอบช้ำทางใจ
เมื่อไม่มีที่ไป...สิ่งเดียวที่เขาระลึกถึงนั้น
นั่นก็คือ
....บ้าน

เหรียญห้าบาทสองเหรียญ
ในมือของผม ทำหน้าที่ได้อย่างสมบูรณ์
เมื่อเขานำเงินที่ได้จากผมเดินเข้าช่องซื้อตั๋ว
เพื่อกลับบ้าน....

"ผมขอโทษอีหลีเด้อครับ ที่เฮ็ดไห่อ้ายเสียเวลา"
ชายหนุ่มกล่าวอย่างเกรงใจ
"บ่เป็นหยังดอก...โชคดีเด้อ..." ผมกล่าว
ก่อนหันหลังจากกัน
ผมยิ้มกว้างให้เขา เพื่อเป็นของแถมกลับบ้าน
พร้อมกับคำว่า...
...."โชคดีเด้อ..."

4 พฤษภาคม 2551

[sompoi]

คุณค่าของนําใจ.. เป็นสิ่งมีค่าที่สุดสำหรับสังคมบนโลกนี้ แร่ะมันก็ซื้อหากันไม่ได้ซะด้วย ..รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อ่านบทความในลักษณะนี้ นั่นคงเป็นเพราะว่า.. ฉันแค่ได้สัมผัสละอองจากนําใจนั้น..กระมัง..

[ขอโทษที่คิดถึง...เด็กดื้อ]

สาธุจ้า...ถึงแม้จะเป็นเงินเล็กน้อยแต่ถ้าไปเจอคนไม่มีน้ำใจกะคงสิบ่ได้กลับบ้านจ้า...โชคเป็นของอ้ายหนุ่มร้อยเอ็ดที่มาเจออ้ายซายน้อยเน๊าะไม่งั้นไม่รู้จะเป็นเช่นไร

[น้ำตาล]

โชคดีเนาะ...ที่เจอพี่ชายน้ำ..ที่แสนจะใจดี...::)::)

[ฝนหลวง]

คนอิสานบ้านเฮาบ่แล้งนำใจดอกครับ
ขอป็นร้อยกะสิไห่เป็นร้อยผุ้นหละ

[เจ้าซายน้อย]

โอ้ยยย....::)
บ่ได้ใจดีอีหยังปานนั้นดอก...คราบซาตานด่อกนั่น...::)

เพียงแค่อยากเสนอไห่เห็นมิติหนึ่งท่อนั่นหล่ะ
มิติของคนๆหนึ่งที่มาที่ไปและที่ๆอาจจะมาและที่ๆอาจจะไป...?
เขียนไห่จะของเบิ่งดีไปซั่นหล่ะ...(อย่าฟ้าวขี้เดียดเด้อ อิอิ)
::)::)::)

[โด้ไดอารี่]

<<ผู้ให้ย่อมเป็นที่รักของผู้รับครับ>> มีด(คำคม)

[เจ้าซายน้อย]

การให้อย่าคิดหวังผลประโยชน์ที่ได้รับ..........นั่นคือความสุขของการได้เป็นผู้ให้

[เขมราฐ]

คุณค่าของเงินเน๊าะค่ะ แต่ที่หลินเห็นคือคุณค่าของน้ำใจ ที่มีค่ากว่าเงิน 10 บาท

[khonsurin]

บางทีเงินจำนวนน้อยนี้ อาจมีคุณค่าต่อชีวิตคนทั้งชีวิตก็ได้

เคยอ่านหนังสือเจอเรื่องหนึ่ง เขาให้เงินเด็กชายคนหนึ่งไปสิบบาท
เพื่อไปซื้อยาแก้ไข้ ให้คุณแม่เขา

ปรากฏว่า เมื่อเวลาผ่านไปเป็นสิบปี
วันหนึ่งเขาต้องเข้า รพ ซึ่งตอนจะออกจากโรงพยาบาลเขาต้องจ่ายเงิน
ค่ารักษาเป็นแสน กำลังลังเลใจว่าจะหาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าพยาบาล

ไปถามอีกทีหนึ่งว่าขอผลัดไปสักวันหนึ่งได้ไหม ปรากฏว่าเขาต้องตกใจมาก
เพราะ มีคนจ่ายค่ายา และค่ารักษาพยาบาลให้เขาเรียบร้อยแล้ว

เขาได้รับบิลใบเสร็จ และจดหมายฉบับหนึ่ง บอกว่า ยังจำเด็กที่คุณเคยให้เงินสิบบาท
เพื่อรักษาแม่ผมได้ใหม ผมนี่แหละเป็นเด็กชายคนนั้นและตอนนี้ผมเป็นแพทย์อยู่ที่
โรงพยาบาลแห่งนี้แล้ว และยินดีที่ได้ช่วยเหลือผู้มีพระคุณยิ่งของผมด้วยความเต็มใจ

นี่แหละค่ะความประทับใจ จากการให้ อย่างน้อยแม้ไม่เจอเหตุการณ์นี้ เราก็ยังประทับใจ
หลายๆๆ อย่างไม่ใช่หรือคะ