อุกระทมขมแค้นแสนโศกาน้ำตาหลั่ง
ความหวังพังมอดม้วยน้ำตาย่อยหลั่งไหล
เจ็บทางกายพอทนได้เจ็บหัวใจกลั่นบ่อยู่
ความอดสูคับแค้นมาโฮมแหน่นอยู่ว่างใจ
ลืมบ่ลงปลงบ่ได้ใจฮ่วนคนิงหา
คิดขึ้นมายามใด๋คือจั่งไฟเผาเหนื้อ
เหลือใจหลายเด้หล้าเวลากลายเจ้าแปลเปลี่ยน
เคยมาเวียนแวะเว้าเจ้าลืมสิ้นบ่อ่าวหา
ซ่างเฮ็ดลงแท้น้อหล้าคำว่จาเคยเว้าต่อ
บ่หวลเห็นคิดพ้อความเว้าแต่เก่าหลัง
คือจั่งไปหวั่งหวั่งบ่หันหลังเหลียวส่อง
บ่สมอ้ายฮักน้องคองถ้าว่าสิเห็น นางเอ้ย