กลอนบทซึ้งรำพึงถึงอดีต
เหมือนรอยกรีดแร่เนื้อเหนือเชือดเฉือน
ย้ำเหตุการณ์นานเนาเข้าย้ำเตือน
มิแรมเลือนเรื่องก่อนเก่าเศร้าสุดทน

ผ่านเนิ่นนานการณ์เก่าเผารุมอก
ใจช้ำพกชอกช้ำระกำหมอง
แหงนมองฟ้า...สายตาลอยจ้องเหม่อมอง
อกกลัดหนองหมองหม่น...เพราะคนลวง

หยิบหยอกฟ้าเวลาเหงาเอาเป็นเพื่อน
แสงกลาดเกลื่อนณ.ลานฟ้าดาวล้านดวง
หวังแทนเหงามือคว้าดาวมาแนบทรวง
แทนคำลวงหว่านหลายหลากแล้วจากไป

กลอนบทซึ้งรำพึงแทนจากใจฉัน
มอบเธอนั้นปรับปลอบมอบส่งให้
เพียงเพราะรู้อยู่กับเหงาเนิ่นนานใน
เพราะหัวใจเคยเป็น...เช่นเหมือนเธอ

เรื่องราวที่ผ่านมา....ยังแว่วกังวานในความทรงจำ...
ประดุจว่า..หัวใจครั้งที่เย็นชา..จะมีพลังที่เข้ามาเติมฝัน..
เรื่องราวที่ผ่าน..มา..ณ.วันเวลาที่สุดซึ้ง....
มาวันนี้หวนคำนึง...คิดถึง..คำๆหนึ่งได้ดี..มีต่อกัน..
เรื่องราวที่ผ่านมา...เปรียบเหมือนสายธารไม่ไหลย้อนกลับ
ไหลเอื่อยๆเฉือยเฉี่ยวริ่วแรงนับ....เป็นไปไม่ได้ที่จะไหลกลับ..ย้อนกลับมา
เรื่องราวที่ผ่านมา...กับกาลเวลาที่พ่ายแพ้...
เขาไม่ยลสนใจแย...เราจะยอมแพ้ทำไม...
เรื่องราวที่ผ่านมา....กับการเวลาเมื่อวานผ่าน...
แม้จะเป็นเหตุการณ์แสนทรมาน...ก็ยอมทน
ทนท้อต่อสู้อย่างโดดเดี่ยว..ดีกว่ามีสายเกี่ยวโยงสายใย..
ใช่แล้วสิ..หากมั่นใจ....เดินต่อไปแม้เดียวดาย..
หมาน้อย..