ผู้อ่านเอ้ย....
สิงหาเดือนเวียนอีกครั้ง เวลาย่างถึงกำหนด
ลูกประณมมือนต ทดบุญอันคุณล้น
สาธุชนได้กราบก้ม น้อมบังคมพระคุณแม่
ยอเหนือเศียรให้ปกแผ่ ตุ้มปกแก่ลูกเต้า นานเท่าชั่วกาล
แม่ของเฮามีสองท่าน สำคัญยิ่งเหนือแนวได๋
ผู้หนึ่งให้กำเนิดมา เลี้ยงอ่อนตาคือเฮานี้
เพิ่นหากมีอดทนกลั้น ตั้งแต่มานอุ้มลูกอ่อน
นอนกะทุกข์ลุกกะถอน อุ้มอุทรก้อนเนื้อ ถนอมไว้กว่าหน่วยตา
ยากบาดย่างไปช้า ถกขาค่อยพยุงไป
ย้านเบียดกายอุ่นนอน ผู้อ่อนในระคายเนื้อ
นับว่าเหลือจักเดือนมื้อ ถือผ้ารอตุ้มลูกอ่อน
ยากบัดหลับยากบัดนอน ยากบาดตอนกินข้าว ย้านโตเจ้าบ่มักนำ
แพ้กะฮากออกซ้ำ แม่คอยหล่ำหลิงดู
ฮักท่อภูท่อผา กว่าสิมาเป็นคนได้
เก้าเดือนปลายกุมารเคลื่อน เหมือนหัวใจได้ล้านค่า
แก้วหน่วยใสบังเกิดมา น้ำตาไหลอาบแก้ม แนมแล้วอิ่มบ่เป็น
ยากปานได๋กะแล่นเต้น เข็นจ่องมาหา
หย่ำข้าวปลาอาหาร เป็น ?มิ่งทาน? แต่คราวต้น
สาธุชนนี้ควรฮู้ แม่อุ้มชูทำบุญก่อน
ทุกข์ในอกบ่ถ่ายถอน บัดฮอดตอนได้ลูกแก้ว แนวนั้นบ่ห่วงนำ
เมตตาสูงยิ่งล้ำ ความฮักซ่ำดอกภูผา
ปรารถนาแต่สิ่งดี บ่ห่อนมีแฝงเล่ห์
ฮักบ่เพฮักจริงแท้ สิแลหาน้อไผซ่ำ
บริสุทธิ์บ่มีก่ำ เอิ้นลูกคำก้อนท่อช้าง บ่มีฮ้างจวบชั่วตาย
กรุณาซ่อยลูกไว้ ฮิ่นบ่ไต่ไฮบ่ตอม
ฮักถนอมเพียรแพง ค่ำแลงออยเว้า
ตกยามหนาวแม่เอาซ้น อุ่นกมลไอกอดแม่
ความใกล้ชิดดูแล ยามไข้แม่อยู่ไกล้ ปลอดภัยเพี้ยงฮักสวรรค์
ยามเห็นลูกเป็นทุกข์นั้น พอปานแม่สิเป็นตาย
เจ็บหม่องได๋ซาวมือหา อ่อยน้ำตาให้หยุดนิ่ง
ลูกปวดคีงแม่ปวดร้าว พออยากเอาแทนความป่วย
ยามลูกเจ็บแม่หนหวย เห็นความป่วยลูกเต้า อยากเอาเข้าใส่เจ้าของ...พุ้นตั้ว
จ.เขมจิตต์