มอบให้...ผู้ลางคน (ในบอร์ดนี่หล่ะ แต่บ่บอกว่าผู้ได๋)

ค่ำแลงแล้วตะเวินแห่งอัสดง คงสิไลลาลับจากไปหุ่งอยู่ทางพู้น
ตะเวินหมุนตะเวินเคลื่อน กะยังมีปีเดือน มื้ออื่นเช้าแสงจ้าใหม่
บ่คือใจหม่อมเจ้า ความเว้าหม่อมพระนาง

ให้อ้ายถ่าให้อ้ายฮ้าง นางปล่อยหนีป๋า อย่าสิหัวชาเลย อ้ายแม่นคนมันเป็นบ้า
นั่งเหลียวเบิ่งแต่หน้า รูปคนฮักแต่คราวหลัง ยังคิดเถืงมันเด มื้อที่เฮานั้นหวานชื่น
ผ่านคืนกลางเวินมื้อ สิคือตะเวินแม่นหรือบ่ เจ้าจากพรากอ้าย เหลือไว้แต่น้ำตา

โอ้หนอนางน้องหล้า อ้ายนี้นั่งคอยเหงา ชายผู้อกเพพัง ดั่งใจสิเพม้าง นั่งทางหม่องพี้ นี่หนาริมตลิ่ง
เสียงหรีดหวิ่ง ๆ ฮ้อง คือเอิ้นสั่งนาง น้ำตาหยาดแก้ม แล้วหลั่งรินไหล เจ้าบ่หวนคืนมา คือดั่งสายน้ำ
น้ำตาชายนองท่วม ปานสายน้ำหลั่ง เจ้าไปแล้วบ่คืนหลัง ลืมฮอดฝั่งหม่องนี่ ที่เคยต้านเอ่ยจา

ว่า "ฮักเด้นางหล้า" คำแพงยังเขินอ่วย ยังมีค.ว.ยบักตู้ตัวผู้เป็นพยาน คำที่นางจาต้าน ว่า "ฮักบ่เปลี่ยนไป"
คำเว้าไผน้อนาง คือบ่มีสัจจะแท้ เจ้าไปแวไปเลี้ยว เทียวทางหม่องไกลถิ่น เจ้าไปบิน เซิ่นแซ่วโอ้ ปาดโทหล้าเซิ่นไกล
ระวังเด้อระวังไว้ บ่ทันลึ้งแก่นทาง เจ้าสิหลงเวินวัง อกสิพังไปทางหน้า ไปบินแซ่วหล้า สิติดข่ายกายมอง

อย่าได้ไปลองของอันบ่เคยเทียวสร้าง มันบ่ดีมันสิฮ้าง ห่าติดดางติดข่าย เขาสิฆ่าเจ้าตาย เขาสิตั๋วสิต้ม
บ่สมเจ้าอยากบินเด้


อันนี้แถมให้ครับ จักหน่อย (อันนี้ญาอ้าย โลโซ เผิ่นว่าไว้)
"อันเป็นว่าการเมืองนี้มันแสนห่วยแตก กินตำบักหุ่งใส่ปลาแดก เวิร์คกว่าาาาาาา"