ความคิดแรกทีได้ฮู้ว่าสิมีงานพาแลงเกิดขึ้น....ต้องไปให้ได้..บ่ว่าอีหยังสิเกิดขึ้นเฮากะต้องไปงานพาแลง 1......
กะเลยไปขออนุญาตคนอยู่บ้าน....ณ ตอนแลงมื้อนั้นกะเลยขออ้ายเผิ่น ผลที่ปรากดปลาขะแยงกะคือ ไปติล่ะ.....
หลังจากหั่นมา 2 อาทิตย์ก่อนฮอดงานพาแลง อ้ายเผิ่นบอกว่า บ่ให้ไปแล้วเด้องานพาแลงบ้านมหาน่ะ ไกลโพดไกลเหลือ ตั้งว่าลาดพร้าว ไกลกว่าหมอชิตพุ่นได๋หล่าเผิ่นว่า นิ่มกะพยายามขอ อ้อนวอน ปนขอร้องว่าอยากไป คนอื่นเขากะไปเดอ้าย เอื้อยอ้ายเผิ่นอยู่อยุธยาเผิ่นหยังมาเนาะ นิ่มอยู่แค่บางบอนกะสิบ่ให้ไปซั่นบ้อ ทางนั่นว่า ไปกะส่างเผิ่นตั่วอ้ายบ่ให้นิ่มไป พะนะ ........ อารมณ์ 00000000 เลยเกิดขึ้นในใจ นิ่มเลยบอกไปว่า บ่ให้ไปกะส่างนิ่มสิไปเนาะ ลองเบิ่งติล่ะ งานบ่ได้มีสุมื้อเนาะโดนๆมีเถื่อ พ้อเอื้อยอ้ายเผิ่นคนอีสานนำกันไว้ใจกันได้อยู่แล้วล่ะ นานาเหตุผลเริ่มยกมาอ้างย้อนว่าอยากไปงานพาแลง อ้ายเผิ่นกะยืนยันคำเก่าว่า...บ่ให้ไป....พออยากนั่งไห้พุ่นล่ะพี่น้อง
ผ่านไปจนเกือบฮอดมื้องาน 2 มื้อ กะเลยออนเอ็มปรึกษากะคุณครูตุ๊กตา เผิ่นว่าเอื้อยสิบอกน้องหล่า ให้ใช้วิธีนี้ ....ถ้าเผิ่นบ่ให้ไปนิ่มกะเคียดโลดน้องสาว วิธีนี้ได้ผล เอื้อยใช้มาแล้วพะนะ....เอื้อยกะดายเนาะ กะเลยตกลงกะเผิ่นว่าสิใช้วิธีที่เอื้อยว่านี่ล่ะ
พอฮอดยามแลงเมือบ้าน นิ่มเลยใช้วิธีเอื้อยเผิ่นว่า....ขอเผิ่นกะว่าบ่ให้ไปนิ่มกะเคียดอย่างคักเพื่อความสมบทบาทนิ่มกะฮ้องไห้นำ...ขอส่ำนี่กะบ่ให้นิ่มไปเนาะ...ฮือๆๆๆๆ พุ่นน่ะ ในที่สุดอ้ายทิดกะใจอ่อน ฮอดมื้องานกะ 2 จิต 2 ใจ ว่าสิไปหรือบ่ไปดี มันซะมาไกลแท่น้อ ค่ารถกะคือสิหลายบาทแท่ ค่าแท็กซี่กลับมา 300 พุ่นล่ะอย่างต่ำๆ ใจหนึ่งกะเสียดาย อีกใจกะย่านเสียดายถ้าบ่ได้ไป พอดีหมูหวานโทรมาหา กะเลยเว้ากันตอนแรกบอกหมูหวานว่าบ่แน่เด้อเผิ่น เขาอาจสิบ่ได้ไปกะได้ ถ้าไปกะพ้อกันอยู่งานพาแลงพุ่นล่ะ
17.00 น. เลิกงาน คิดแล้วคิดอีก ไปดีบ่น้อ ในมือกะถือเหรียญบาทเตรียมโตโทรศัพท์ไปหาอ้ายทิดบอกว่านิ่มไปแล้วเด้อ เดิกๆ จั่งสิกลับ แล้วกะตัดสินใจขึ้นรถเมล์ในตอนนั่น นั่งรถ เมล์ออกจากหม่องเฮ็ดงาน ไปต่อรถอีกต่อ แล้วกะไปนั่งรถไฟฟ้า ลงจากรถไฟฟ้ากะนั่งแท็กซี่อีกต่อหนึ่ง จั่งฮอดงานพาแลง กว่าสิได้ไปเนาะพี่น้อง ยากคักขนาด ถ้ามื้อนั่นบ่ได้กลยุทธจากคุณครูตุ๊กตานิ่มกะคือสิบ่ได้ไปหย่าวหน้าฮ้านนำเผิ่นดอก
หลังงานพาแลงจบกะได้พี่ชาย....เอ๋nsb มาส่งฮอดหน้าบ้าน พอมาฮอดบ้านกะเกือบตี 1 ไปแล้วอ้ายทิดกะยังบ่ทันนอนเลยเผิ่นนั่งถ้าอยู่ อ้ายเผิ่นว่า ไปงานเป็นได๋แหน่ .....กะเลยตอบไปว่าม่วนดีอยู่อ้าย แต่ว่านิ่มเจ็บท้องเลยกินหยังได้บ่หลาย เสียดายอีหลี เผิ่นเลยถามอีก ได้หย่าวหน้าฮ้านบ่ละ ทางนี่หัวยุ้มๆ บ่เหลือดอกอ้ายนิ่มไปปานนั่นแล้ว เผิ่นเลยว่า ...... ดีแล้ว ไปทั้งเถื่อต้องม่วนให้คุ้มสิได้บ่ต้องมาจ่มว่า บ่ได้หย่าวหน้าฮ้านเลย สิได้บ่ต้องเสียดาย...นิ่มเลยบ่แน่ใจว่าอ้ายเผิ่นเว้าแบบนี่ เผิ่นจ่มหรือเผิ่นคิดจั่งได๋กันแท่ 55555
......นับถอยหลัง อีก 6 เดือน กะฮอดงานพาแลง 2 อยากบอกทีมงานบ้านมหาว่านิ่มพร้อมแล้วเด้อจ้า สิพาเขยบ้านมหาไปพร้อม.....เพื่อความบ่เสียเปรียบไปไสไปกันเนาะ .........
*****ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น***** พยายามที่สิขอเผิ่นไปงาน เว้าดุ๋ๆ เผิ่นกะให้ไปเองดอกเนาะ ::)::)
Bookmarks