เดิกข่อนๆออนซอนเสียงฝนหลั่งลุกขึ้นนั่งห่มผ้าฟังเสียงฟ้าล่วงบน
คิดฮอดคนเคยเว้านำกันตั้งแต่ก่อนนอนบ่หลับคิดฮอดน้องผู้ไกลข่างห่างกัน
คิดเห็นเด้คิดเห็นแต่มื่อนั้นมันหนักหน่วงในใจแสนอาลัยคนเดียวเปรี่ยวใจบ่มีแล้ว
แนวอยู่ไกลคนละก้ำไกลกันคนละบ่อนบ้านห่างบ้านเฮือนห้องห่างกัน
ได้แต่รำพันคิดบ่อาจลืมลงได้ใจของเจ้าสิคือกันโดยดั่งแม่นคิดเห็นผู้อยู่พี้เสมอด้าม
ดังกันแน่บ่น้อ นางเอ้ย
Bookmarks