ท่ามกลางแห่งขุนเขาเงียบสงัด
สายลมโชยพัดทิวไผ่ไหว
หรีดหริ่งร้ำร้องก้องพงษ์ไพร
เปลี่ยวใจในค่ำคืนก่อนนิทรา
หวลคิดคร่ำครวญรัญจวญจิต
ยามชีวิตเดียวดายโดดเดี่ยว
ดังธาราวนเวียนก่อเป็นเกลียว
แสนเปลี่ยวเอกาคราเดียวดาย
กำหนดใจเป็นหนึ่งให้เด็จเดี่ยว
จิตท่องเที่ยวลวงหลอกอารมณ์หลอน
มโนภาพในอดีดเป็นบทตอน
สะท้อนใจให้หว้าวุ่นขุ่นภายใน
ระลึกถึงความจริงแห่งชีวิต
ใจที่ปิดด้วยอำนาจแห่งความเขลา
หลงระเลิงลึกล้ำมิบางเบา
ทั้งเรื่องเก่าเรื่องใหม่ไม่วายวาง
ทวนกระแสอำนาจจิตที่ไหวหวั่น
รู้เท่าทันอย่าไหลหลงให้หวั่นไหว
หลับตาลงปลงเสียเถิดนะหัวใจ
ตั้งมั่นไว้ในค่ำคืนที่เดียวดาย...


ณ.กระท่อมน้อยกลางขุนเขา