จะรู้ถึงความเหงาเป็นเช่นไร
คงเป็นตอนที่หัวใจนั้นอ้างว้าง
ไร้หลักเกาะเกี่ยว...ไร้รักเทียวทาง
โดดเดี่ยวรักร้าง...บนหนทางใจ
อยากให้เธออยู่ตรงนี้
ตรงที่ ที่มีแค่เราสองคน
ในวันที่ท้องฟ้าไม่วุ่นวายสับสน
อยู่บนหนทางใจ"เพียงสองเรา"
จะเป็นไปได้บ้างไหม
หรือคนไกล ไกล ไม่เคยเหงา
ทำไมฟ้าฝั่งนี้มีแต่แสงหม่นเทา
หรือเพราะอารมณ์เหงาเข้ามาบดบังใจ
คิดถึง คิดถึง คนดีจัง
ตอนนี้จะทำอะไรอยู่ที่ไหน
ยังคิดถึงกันบ้างหรือเปล่าในหัวใจ
รู้บ้างไหมส่งความคิดถึงมาให้ทุกวัน
หากเด็ดดาว...ดื่นดวง...ได้โดยง่ายดาย
จะร้อยเอาไว้ ด้วยสายสร้อย...ความคิดถึง
ฝากความเดียวดาย บรรทุกไปจาก...หัวใจหนึ่ง
ส่งไปถึงเธอซึ่งอยู่...ฟากขอบฟ้า
ผ่านหุบเขา...ความหลัง...ทะเลระทม
กี่เริ่มกี่ล้ม....กับรักที่ยังตามหา
กอบซากดวงเดือนที่เปื้อน...ละอองน้ำตา
ใส่เป้หัวใจ...เหว่ว้าตามหาคนชื่อว่า...เธอ
เหงาดั่งว่า เป็นชีวิตสุดท้ายในจักรวาล
เวลาหยุดลงชั่วกาล จึงต้องออกตามให้เจอ
สุดโค้งขอบฟ้า ลิปดาเท่าใดคือที่มีเธอ
ต้องเจ็บกี่จำจึงเจอ เธอที่เป็นบ้านหลัง...สุดท้ายของหัวใจ
แต่แม่น้ำชีวิต ไม่เคยหวนคืน
จะหยัดยืนด้วยแรงเหงาได้นานแค่ไหน
วันคืนรอคอยจะจบลง...ตรงหัวใจใคร
คนมอบเจ็บครั้งสุดท้ายจะใช่เธอที่ฝันหรือเปล่า
วันคืนรอคอยจะจบลงตรงหัวใจใคร
คนมอบเจ็บครั้งสุดท้ายจะใช่เธอ...ที่ฝันหรือเปล่า
บันทึก:ที่ปลายฟ้านวนคร
วันหมาน้อย..เหงาสุดใจ
12/7/08
[radio]up/file/duyrangngow.wma[/radio]
อ้างข้อความนี้
กระทู้ต้นฉบับโดยคุณ เฒ่าจังไร
Bookmarks