ผญาคนอกหัก

[โป้ยก่าย]

อุกระทมคั่งแค้นแหน่นอั่งในหัวอก
ตกเถิงคราวอกหักนั่งละเมอคือบ้า
ในอุราหมองเศร้าบ่มีเบามันหนักหน่วง
คิดเห็นดวงดอกไม้ผู้ลาร้างห่างหนี
นั่งงวกพุ้นงวกพี่มันแสนที่ทรมาน
แม่ตาหวานคนสวยบ่อ่อยมาคือเค้า
คิดพ้อคำเฮาเว้าสองคนน้องกับพี่
หนีไปมีผู่ใหม่แล้วพอปานแห้วลั่นทับคอ
สังมาโพดกะด้อพออยากพรากวายชีวา
พออยากลาเมืองมนุษย์อยู่ไปกะดายดิ้น
สิ้นความหวังพังเพม้างนางบ่เห็นใจพี่
ฮักกันมาตั้งหลายปีฝากความดีต่อตั้งหวังสิได้ฮ่วมกัน
ความฮักขาดสะบั่นใจเจ้าบั่นมาหักอก
พอปานไฟขุมนรกเข้าทั่งโถมโอมท้อน
นอนหลับตาบ่ลงแล้วแนวหัวใจมันขมขื่น
บ่ทนฝืนอยู่ได่ย่านตายถิ่มแม่นย่เหลือ นางเอ้ย

[เจ้าซายน้อย]

นี่ล่ะพ่อแม่เอ้ย...เพิ่นว่าความฮักกันนี้ กะสุขดีแสนสิกล่าว
บ่าวและสาวหนุ่มน้อย แพงกันไว้ดั่งตา
ฮักกว่าดินกว่าฟ้า สุดสิว่าไห่สมหวัง
บัดฮักพังกะเลยเพ ดั่งทะเลลมคลื่น
แสนสิกลืนกินได้ พ้อคนฮักยามได๋ ใจกะชื่นบานแบ่ง
ฮักกันมาแฮงๆ เลยคิดเห็นแต่ดวงหน้า ย่านเป็นบ้าป่วยตาย

อันความฮักนี้คล้าย บุปผาชาติที่หอมหวล
ชวนให้เด็ดดอมดม ดอกดวงพวงพั้ว
บางทีมัวคือฟ้า บัดยามฝนสิสิ้นสั่ง
ยามฮักพังซังกันซ้ำ กรรมเอ้ยกะซ่างเป็น

[ศรีสะท้าน]

อกหักเหี่ยน เวียนหาหิวหอด
หาบ่ซอดซ่วงแจ้ง จองจ้ำจุ่มจม
หนีบ่ม้ม มวลมอบหากมาหมาง
หลีกหนีไกลคนทาง ท่องเทียวกะเทินแท้
แถถางถิ่มถมทางวางเปล่า โอนอศรีแจ่มเจ้าสังมาจ้อจืดจาง

[Lerm ubon]

อกหักบักเเก่งเเก้จั่งโงโค้งต่าวอีสาน...พะนะ::)