อุกระทมคั่งแค้นแหน่นอั่งในหัวอก
ตกเถิงคราวอกหักนั่งละเมอคือบ้า
ในอุราหมองเศร้าบ่มีเบามันหนักหน่วง
คิดเห็นดวงดอกไม้ผู้ลาร้างห่างหนี
นั่งงวกพุ้นงวกพี่มันแสนที่ทรมาน
แม่ตาหวานคนสวยบ่อ่อยมาคือเค้า
คิดพ้อคำเฮาเว้าสองคนน้องกับพี่
หนีไปมีผู่ใหม่แล้วพอปานแห้วลั่นทับคอ
สังมาโพดกะด้อพออยากพรากวายชีวา
พออยากลาเมืองมนุษย์อยู่ไปกะดายดิ้น
สิ้นความหวังพังเพม้างนางบ่เห็นใจพี่
ฮักกันมาตั้งหลายปีฝากความดีต่อตั้งหวังสิได้ฮ่วมกัน
ความฮักขาดสะบั่นใจเจ้าบั่นมาหักอก
พอปานไฟขุมนรกเข้าทั่งโถมโอมท้อน
นอนหลับตาบ่ลงแล้วแนวหัวใจมันขมขื่น
บ่ทนฝืนอยู่ได่ย่านตายถิ่มแม่นย่เหลือ นางเอ้ย