เมื่อหัวใจไหวอ่อนเจ็บซ่อนหน้า
ความเก่งกล้าถูกหยามโดยความขื่น
ล้มแล้วลุกมิไหวแม้นใคร่ยืน
ทนสะอื้นหม่นช้ำเพียงลำพัง
หมายก้าวข้ามความท้อมุ่งต่อสู้
การรับรู้กลับจมคมความหลัง
ชีวิตเดียวเกี่ยวผิดอนิจจัง
คิดอยากฝังเดียวดายไว้ปลายฟ้า
สานสายใจใยยาวจนร้าวหนัก
คนเคยภักดิ์วันนี้กลับหนีหน้า
เอื้อมสองมือยื้อเล่ห์แห่งเวลา
วาดหวังคว้าเสน่หาแห่งอารมณ์
เมฆมืดฟ้ามารวนร้องครวญคร่ำ
ฝนกระหน่ำสาดสายคล้ายทับถม
ทุกข์น้อมรับคับอกฟกนอนซม
ค่ำคืนขมกว่าฟ้าสางอยู่อย่างไร
หนทางยากลำบากฝ่าทุกข์ถาโถม
หวังชมโฉมผูกพันตามฝันใฝ่
ฝากคำพ้อขอคนดีที่เข้าใจ
พร้อมหัวเราะร้องไห้ไปพร้อมกัน
๑๑๑๑
Bookmarks