มาฟังแม่สุนัขกับลูกสุนัขคุยกัน ::นิทานคำกลอนของท่านพุทธทาสภิกขุ ::
เมื่อมนุษย์ทั้งหลายเบื่อที่จะเข้าวัด แม่หมาตัวหนึ่งก็พาลูกหมาไปฟังเทศน์
ทางที่จะเข้าวัดนั้นต้องผ่านป่าช้าที่ทิ้งศพมนุษย์ ด้วยความเคารพในธรรม
แม่หมาจึงเร่งลูกเพราะกลัวจะไปสายส่วนลูกหมานั้นกำลังหิว จึงขอกินศพก่อน
… ผู้อ่านลองฟังคำโต้ตอบของหมาแม่ลูกคู่นี้ดู …
แม่หมา : เจ้าจะกินตรงไหนไวบอกแม่
ลูกหมา : รสเลิศแท้ตาผีไม่มีสอง
แม่หมา : อย่าเลยลูก ตามันแส่แต่มอง
ทั้งโขนหนังนั่งจ้องกระจกเงา
จะหาแลแต่สิ่งที่สวยงาม
อย่าน่ะ...เจ้าจะทรามขืนกินเข้า
ลูกหมา : ถ้าอย่างนั้นฉันกินหูมันได้ไหมเล่า
แม่หมา : หูมันเฝ้าแต่จะฟังเสียงสอพลอ
ลูกหมา : (รำพึง) แม่จ๋า หูมันคงไม่ฟังพระสั่งสอน
ลูกขอวอนกินจมูกได้ไหมหนอ
แม่หมา : อย่าเลย ถ้าเจ้าหยิ่งในเหล่ากอ
มันชอบพอแต่จะดมกลิ่นดีๆ
ลูกหมา : ถ้าอย่างนั้นลูกจะกินลิ้นมันนะ
แม่หมา : ตายละ...สับปลับ ปล้อนปลิ้นลิ้นคนนี่
ปากว่าชอบนิพพานอย่างโน้นนี้
แท้จริงซิ สังสารวัฏฏ์เต็มอัตรา
ลูกหมา : ถ้าอย่างนั้นฉันกินมือได้ไหมแม่
แม่หมา : อับ-ปรีย์แท้เทียวลูก มือคนหนา
หน้าไหว้หลังหลอกต่อครูบา
ทั้งเข่นฆ่าเฆี่ยนตีพ่อแม่ตัว
ลูกหมา : ถ้าอย่างนั้นลูกขอกัดกินตีนของมัน
แม่หมา : ลูกเอ๋ยนั้นมันร้ายอยู่ใช่ชั่ว
ไม่ย่างเท้าเข้าฟังธรรมประจำตัว
เดินไปทั่วแต่ทางแห่งอบาย
ลูกหมา : แม่จ๋าลูกขอกินหัวใจผี(นะแม่นะ)
แม่หมา : (ขู่คำราม ขนตั้งชัน) หยุดนะอย่านะ
นั้นกาลีน่าใจหาย
ตัวกู-ของกูอยู่นั้นนะลูกชาย
ใจคนร้ายโสมมเสียสิ้นดี...
นั้นแหละ ลูกหมาที่น่าสงสารจึงได้รู้จักสัตว์ที่เรียกตนเองว่า "มนุษย์" ซึ่งแปลว่า "มีใจสูง" ดีขึ้น
จึงจ้องมองดูศพด้วยดวงตาเหยียดหยาม ถ่มเขฬะรดแล้วว่า….
"อ้ายมนุษย์ชาติชั่วเรียกตัวว่ามนุษย์ ผลที่สุดไม่มีดีอะไรนี่ อนิจจาหมาไม่กินขำสิ้นดี เสียแรงที่ฉลาดอ้ายชาติคน"
Bookmarks