นิทานเรื่อง หอยทากบนกำแพง
หลานรัก!มีเรื่องเล่ากันเล่น ๆ ภายหลังสงคราโลกครั้งที่ ๒ ว่าคราวหนึ่ง ในระหว่างที่สงครามขับเคี่ยวระหว่างเยอรมันกับอังกฤษกำลังดำเนินไปอยู่นั้น ฮิตเลอร์ ผู้นำนาซีเยอรมันได้มาพบวินสตัน เชอร์ซิล ผู้นำแห่งอังกฤษที่กรุงปารีส เพื่อเจรจาบางกันในปัญหาบางอย่าง
เรื่องนั้นเล่าต่อไปว่า วันหนึ่งหลังจากเจรจากันแล้ว ผู้น้ำทั้งสองได้ไปพบที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ซึ่งมีสระอาบน้ำขนาดใหญ่และมีอ่างน้ำขนาดเล็กอยู่ข้าง ๆ บังเอิญในอ่างเล็กนั้นมีปลาตัวหนึ่งลอยอยู่ เมื่อเห็นปลาตัวนั้น ผู้นำทั้งสองก็เกิดท้าทายกันขึ้นมาทันทีว่า ใครจะจับปลาได้ก่อน ฮิตเลอร์รับประกาศออกมาทันทีว่าจะจับปลาได้ก่อน พอประกาศเสร็จ ก็กระโจนโครมลงไปในน้ำ ดำผุดำว่ายไล่จับปลาเป็นการใหญ่ หลังจากพยายามอยู่จนเหนื่อยอ่นอก็ไม่สามารถจะจับปลาได้ ในที่สุดต้องขึ้นมานั่งหอมฮัด ๆ อยู่บนปากอ่าง
บัดนี้ถึงทีของวินสตัน เชอร์ซิล แทนที่จะลงดำผุดดำว่ายจับปลา เขากลับนำขันเล็ก ๆ มาใบหนึ่ง แล้วก็ค่อย ๆ ตักน้ำออกจากอ่าง เมื่อเห็นเช่นนั้น บรรดาผู้คนต่างหัวเราะเยาะ เขาว่าเมื่อใดจะได้ปลาสักที เชอร์ชิลตอบว่า "วิธีนี้อาจจะนาน หน่อยแต่ฉันจะได้ปลาอย่างแน่นอน"
นิทานเรื่องคงไม่ใช่เรื่องจริง คงเป็นเรื่องผูกขึ้นเล่ากันสนุก ๆ แต่มันก็แสดงให้เห็นความแตกต่างแห่งนิสัยของคนทั้งสอง ฮิตเลอร์ชอบทำอะไรรุ่นแรงรวดเร็วใจร้อน แต่ในทีสุดก็ประสบความล้มเหลว นำชาติเยอรมันไปสู่ความพ่ายแพ้ และความหายนะ เชอร์ชิลทำอะไร ๆช้า แต่มั่นคงแน่นอน แบบช้า ๆ ได้พร้า ๒ เล่มงาม ในที่สุดก็นำชาติอังกฤษไปสู่ชัยชนะ
เรื่องสั้น ๆ ต่อไปนี้จะสอนให้หลานทราบว่าการทำอะไรช้า ๆ แต่มั่นคงนั้นในที่สุดก็จะนำผลสำเร็จอันงดงามมาให้ฉะนั้น อย่าใจร้อน จงทำใจเย็น ๆ สงบ ค่อยทำค่อยไป การทำอะไรอย่างร้อนรนรีบเร่งนั้น ถ้าสำเร็จได้ก็ดีไป แต่ถ้าไม่สำเร็จมักจจะประสบความหายนะ
นิทานเรื่อง หอยทากบนกำแพง
เคมเบลล์ เป็นหญิงแก่ผู้มีใจเมตตากรุณา วันหนึ่งนางเห็นเด็กชายคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ข้าง ๆ กำแพงหลังบ้าน ในมือของเขามีหนังสือเล่มหนึ่ง เดมเบลล์เข้าไปหาเขาแล้วถามด้วยความกรุณาว่า "เป็นอะไรไปพ่อหนู"มีอะไรจะให้ฉันช่วยบ้าง?
"ครูกะให้เขาท่องโคลงบทหนึ่งชื่อ ลิตเติล จิม" เด็กชายคนนั้นซึ่งมีชื่อว่า ทอมแบลร์ ตอบด้วยเสียงเศร้า ๆ "มันเป็นโคลงที่ยาวและยากมาก ผมคิดว่าผมคงท่องไม่ได้แน่ ๆ"
"ทำไมไม่ได้เล่าพ่อหนู" เดมเบลล์ถามด้วยความสนใจ
"พวกเพื่อน ๆ ผมเขาบอกว่า ผมทำไม่ได้แน่ถึงพยายาม ก็ไม่มีประโยชน์อะไร อย่าพยามยามเลย"ทอมตอบ
"อย่าไปคำนึงเลยว่า เพื่อน ๆ ของเธอพูดว่าอย่างไร เธอต้องแสดงให้เขาเห็นซิว่า เธอทำได้แน่ ๆ เดมเบลล์ตอบ
"แต่ผมคิดว่าผมท่องจำไม่ได้แน่" ทอมตอบยืนยันอย่างหมดหวัง"เพราะมันยาวมาก เต็มไปด้วยศัพท์ยาว ๆ ทั้งนั้น ครูจะให้รางวัลสำหรับผู้ท่องได้ดีเสียด้วย แต่อย่างไรก็ตามผมก็อยากจะท่องได้ให้ได้เพราะเพื่อน ๆ หัวเราะเยาะผม เรียกผมว่าเจ้าทอมทึบบ้าง เจ้าทอมผู้เชื่องช้าบ้าง"
"หนูเอ๋ย" เดมเบลล์พูดขึ้นด้วยเสียงเต็มไปด้วยความกรุณา "ถ้าเจ้าเรียนช้า"และไม่มีทางแก้ไขได้ จงพยายาม"ช้าแต่มั่นคงแน่นอน" เจ้าดูหอยทากบนกำแพงนั่นซิ เจ้าจะคิดว่ามันเคลื่อนไหวไปอย่างเชื่องช้า แต่เจ้าคอยดูก็แล้วกัน ในที่สุดมันจะขึ้นไปถึงยอดกำแพงจนได้ ฉะนั้น จงเอาหอยทากนั้นเป็นตัวอย่าง พยายามท่องจำโคลงให้ได้ทีละแถว ค่อย ๆ ไปทีละเล็กทีละน้อย ในที่สุดเจ้าจะได้รับรางวัล ทุกครั้งที่เกิดความท้อถอย จงนึกถึงหอยทากตัวนั้นเถิด" พูดเสร็จแล้วเดมเบลล์ก็จากไป
ทอมนั่งคิดอยู่คนเดียว แม้ว่าเขาหัวจะไม่ดีเรียนช้าแข่งขันกับเพื่อนไม่ได้ บางทีเขาอาจจะแข่งขันกับหอยทากบนกำแพงนั้นได้ เขาจึงตัดสินใจจะท่องจำโคลงแข่งกับหอยทากเขาพูดกับหอยทากว่า "อ้า เรามาแข่งกัน แก่ปีนกำแพง ฉันท่องโคลง แก่จะขึ้นถึงยอดกำแพงก่อน หรือฉันจะท่องจำโคลงได้ก่อน ใครทำเสร็จก่อนผู้นั้นเป็นผู้ชนะ" ว่าแล้วทอมก็ลงมือท่องโตลงทันที เขาพยายามท่องช้า ๆ ได้ทีละบรรทัด ขณะเดียวกัน ตาก็จ้องจับดูหอยทาก ที่กำลังคืบคลานขึ้นไปทีละน้อย ๆ เขาเกิดความสนุกสนาน จนลืมความยากของโคลงบทนั้นอย่างสิ้นเชิง
ในที่สุด วันแข่งขันท่องโคลงชิงรางวัลก็มาถึง ครูได้เรียกให้เด็กแต่ละคนขึ้นไปท่องโคลงที่หน้าชั้น เมื่อเด็ก ๕-๖ คนท่องจำเสร็จแล้ว ก็มาถึงวาระของทอม พอทอมลุกขึ้นเดินไปหน้าชั้นเด็กคนอื่น ๆ ต่างส่งเสียงหัวเราะเยาะอย่างขบขันเพราะเขาเชื่อว่า ทอมต้องท่องไม่ได้อย่างแน่นอน แต่แล้วทุกคนก็ประหลาดใจแทบไม่เชือหูตนเอง ในเมื่อได้ยินทอมท่องโคลงได้อย่างถูกต้องชัดเจนไพเราะ ไม่มีผิดพลาดเลยแม้แต่คำเดียวทุกคนนิ่งฟังทอม อย่างเงียบกริบ ดุจต้องมนต์สะกด
"ดีมาก ทอม ดีมากจริง ๆ " ครูพูดขึ้นอย่างร่าเริง เมื่อทอมท่องจบลง เมื่อเด็ก ๆ ทุกคนในชั้นท่องโคลงจบลงแล้วครูได้ตัดสินลงไปว่า ทอมทำได้ดีที่สุด และได้ให้รางวัลแก่ทอม
"บอกเราหน่อยสิทอม" ครูพูดขึ้น หลังจากให้รางวัลแล้ว "ว่าเธอทำอย่างไร" จึงท่องจำโคลงได้อย่างยอมเยี่ยมเช่นนี้?"
"อย่าเพิ่งหัวเราะซิ" ครูพูดขึ้น "ถ้าเรารู้จักเรียน เราอาจฉะเรียนรู้ได้มาก ๆ จากสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่น หอยทาก ไหนทอมลองเล่าให้ฟังหน่อยซิ"
"ผมเห็นหอยทากกำลังปืนกำแพง" ทอมเล่า "มันค่อย ๆ ปืนไปอย่างช้า ๆ แต่ไม่หยุดและไม่หันหลังกลับ ผมเลยคิดว่า ผมจะท่องโคลงแบบนั้นบ้าง ๆ ผมจึงลงมือท่องทีละน้อย ๆ โดยไม่ยอมหยุด พอหอยทากขึ้นถึงยอดกำแพง ผมก็จำโคลงบทนั้นได้พอดี"
"ดีมาก ทอม ดีมาก " ครูพูดแล้วก็หันไปยังเด็กทั้งชั้น "ขอให้พวกเธอปรบมือให้กียรติแก่ทอมแบลร์ และหอยทากบนกำแพง" พอขาดคำ ห้องนั้นก็สั่นสะเทือนด้วยเสียงปรบมือของธรรมดาเพื่อนร่วมชั้นเป็นเวลานาน ทุกคนปรบมือให้เขาด้วยความเต็มใจ เพราะทอมผู้เชื่องช้า สามารถคว้ารางวัลไปกินได้ยิ่งกว่านั้น เขายังได้รับบทเรียนอันมีค่าจากทอมและหอยทากด้วย"
เครดิต อุเทศพจน์
อ้างข้อความนี้
Bookmarks