คนขี้เหงา

[โป้ยก่าย]

นั่งเหม่อมองสายฝนปนความเศร้า
โชยแผ่วเบาสายลมหวลชวนหวั่นไหว
กระทบใจให้หนาวเหน็บห้วงฤทัย
คิดถึงใครคราคร่ำครวญรัญจวญจริง

หยาดสายฝนชะโลมหลั่งล่วงเวหา
ทอดสายตาหวาดฝันอันสูงยิ่ง
ขอให้ฝันนั้นมีอยู่กลายเป็นจริง
ให้ทุกสิ่งสำเร็จตามความต้องการ

ในวันนี้มีเพียงเศร้าเหงาดวงจิต
คนเคยชิดหวังร่วมทางห่างประสาน
ดั่งเรือน้อยลอยนาวาไร้ทิศทาง
นับวันห่างจากกันไกลไม่หมายมอง

แม้เหน็ดเหนื่อยเดียวดายใจหมองหม่น
จะยอมทนสู้ฝืนไปแม้หม่นหมอง
นำชีวิตลิขิตไปตามคันลอง
เฝ้าตรึกตรองมองแนวทางอย่างเดียวดาย

[ติ๋ม เปอร์โย]

ในวันที่ โศกเศร้า แสนสับสน
ขอเพียงใคร บางคน คอยอยู่ใกล้
คอยดูแล ถามข่าว ด้วยหัวใจ
กับความรู้สึก ที่ห่วงใย มอบให้กัน

คงจะคลาย ความเหงาเศร้า ลงได้บ้าง
แต่ก็ชั่ง เป็นไปได้ แค่ในฝัน
ความเป็นจริง เราเหินห่าง ไกลจากกัน
ไม่มีเลย สักวัน ที่ห่วงใย....

[โป้ยก่าย]

แม้เหินห่างจากกันไกลไต้ภพหล้า
แต่อย่าลืมคำสัญญาที่มั่นหมาย
ในวันนี้ถึงจะอยู่อย่างเดียวดาย
ก็ยังมีจุดที่หมายได้พบกัน

[โชติ]

อยู่ด้วยกันทำไมฉันรู้สึกเศร้า
หรือว่าเราเอาใจออกห่างเหิน
อยู่ใกล้กันแต่ใฉนไกลเหลือเกิน
แล้วอย่างนี้เราจะเดินด้วยกันอย่างไร

อยากร้องไห้แต่ใบหน้ากับแย้มยิ้ม
เหมือนเข็มทิ่มแทงใจเจ็บหนักหนา
หรือวันนี้ต้องมีใครเอ่ยคำลา
หรือว่าเราจะหันหน้ามาคุยกัน

รู้สึกเหงาแม้ว่าเราอยู่เคียงคู่
ใครบ้างรู้ว่าเราต่างเสแสร้ง
คำหวานๆดีๆ ที่แสดง
มันช่างแล้งความรู้สึกสิ้นดี

หากวันนั้นเราคุยกันมากกว่านี้
อาจบางทีคงไม่ต้องมาหมองเศร้า
หากวันนั้นเราใส่ใจคำว่าเรา
ในวันนี้คงไม่เหงาทรมาน