ถวิลหาความหลัง

[miaw]

สำหรับหมิวคนนี้เกิดมาเป็นลูกชาวนา
ข้าวนาปีนี้หนอแสนท้อจิต
กังวลฤทธิ์ภัยแล้งอันแห้งขอด
กลัวต้นกล้าล้มตายมาวายวอด
กลัวไม่รอดจอดสนิทพิษภัยพาล

กราบดินชุ่มลุ่มน้ำอันชื้นฉ่ำ
ที่ได้ทำดำนาแลกล้าหว่าน
ดังพรพรหมห่มให้ใจบันดาล
ทุ่งสำราญบ้านนาก็ผาสุข

หอมจรุงทุ่งนากล้าดำหว่าน
แหล่งอาหารกว้างใหญ่ให้สุขสม
ถึงหน้าหนาวกลิ่นข้าวหวนชวนภิรมย์
นาอุดมคือสวรรค์อันตราตรึง

อัสดงโพล้เพล้ยามใกล้ค่ำ
ตะวันต่ำเลยยอดไม้ยามใกล้มืด
นกตัวน้อยบินว่อนดูไม่จืด
ถ้าหากมืดคงบินไปไม่ได้ไกล

เปรียบเหมือนกับชาวนาพาใจสุข
ไม่มีทุกเมื่อเห็นข้าวออกรวงเขียว
เริ่มออกรวงปลิวไสวใบเรียวเรียว
ขออย่างเดียวอย่าให้แล้งข้าวแห้งตาย

เย็นลมรื่นชื่นตาพฤกษาสวย
เขียวสดด้วยฝนพรำชุ่มฉ่ำหลาย
หยาดน้ำทิพย์หลั่งชะโลมโลกร้อนคลาย
นิมิตหมายทุ่งทองผ่องสกาว

มวลชาวนาเตรียมการณ์เร่งหว่านไถ
ทุกข์ในใจยับเยินเกินบอกกล่าว
ตะโกนก้องฝันเฟื่องในเรื่องราว
ทนปวดร้าวหม่นใจไร้คนฟัง

แสนภูมิใจแดนทองผ่องพฤกษา
ชนแกร่งกล้าเหล่านักสู้ผู้ปลูกฝัง
อยู่ติดดินถิ่นไพรใฝ่จีรัง
เป็นพลังรากหญ้าอย่าดูแคลน

จึ่งนักสู้ชาวนาท้าแดดฝน
ยังอดทนยืนหยัดแม้เหนื่อยแสน
ใจห่วงหวงทำกินบนดินแดน
ในอ้อมแขนแห่งขุนเขาเราจับจอง

สายฝนพรมผืนหล้าพาชื่นฉ่ำ
ผืนเมฆดำม่านคล้อยลอยละล่อง
สายน้ำทวนซ่านเซ็นเย็นละออง
นวลขาวฟ่องไหลลู่สู่ผืนนา

รักดินน้ำป่าดงคงพินิจ
รักชีวิตสุขสันต์ที่หรรษา
สงบใจใต้ร่มพระธรรมา
ขอสัญญาคืนทุ่งมุ่งบ้านเรา....