ฉันชื่อชบา ฉันเข้าใจของฉันเองว่า ฉันเป็นดอกไม้ที่ค่าน้อยที่สุด
ในบรรดาเพื่อนๆดอกไม้ด้วยกัน แต่ฉันก็ภูมิใจในตัวตนที่เป็นอยู่
ไม่เคยอิจฉาใคร จะว่าฉันไม่ไร้ค่าอย่างไรในเมื่อฉันไม่เคย
เป็นตัวแทนของวันสำคัญใดๆเลย ไม่ว่าวันแม่ซึ่งมีคุณมะลิเป็นตัวแทน
วันสำคัญทางศาสนาคุณบัวก็เป็นตัวแทน วันแห่งความรักก็เป็น
เขตยึดครองของคุณกุหลาบ วันทหารผ่านศึกก็มีคุณป๊อปปี้
เป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ฉันไม่เคยได้รับเกียรติแห่งวันสำคัญ
แม้แต่เกียรติที่จะอยู่หน้าโลงศพ
แต่จะว่าไม่ได้รับเกียรติอะไรเลยคงไม่ได้เพราะฉันได้รับ
เกียรติเล็กๆให้เป็นดอกไม้ประจำจังหวัดของจังหวัดปัตตานี
ภูมิใจ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเป็นเพราะจังหวัดนั้นมีมากถึง 76จังหวัด
มากจนไม่มีดอกไม้เพียงพอหรือเปล่า เกียรติอันนี้จึงมาถึงฉัน
ตั้งแต่เกิดมาฉันพอจะเป็นที่กล่าวฝันอยู่บ้าง
ก็ตอนที่ครูสอนวิทยาศาสตร์บอกนักเรียนเกี่ยวกับตัวฉัน
ถึงจะดูเป็นด้านลบแต่ฉันก็น้อมรับเพราะนั่นคือตัวตนของฉันจริงๆ
คุณครูมักบอกกับนักเรียนว่าฉันอยู่ในจำพวกดอกไม้พิเศษ
มีทั้งเกสรตัวผู้และตัวเมียอยู่ในดอกเดียวกัน
ถ้าพูดให้ตรงก็บอกว่าฉันเป็น "กระเทย" นั้นแหละ
ฉันมีเพื่อนเยอะ พ่อชอบเอาเพื่อนมาเป็นเพื่อนฉันเรื่อยๆ
เพื่อนที่พ่อพาเข้าบ้านมักจะแลกมาด้วยเงินในกระเป๋า ซึ่งเพื่อนๆ
ของฉันมักมีราคามากกว่าฉัน ฉันอยากเตือนพ่อแต่ก็ไม่กล้า
กลัวพ่อจะมองว่าฉันเป็นคนขี้อิจฉาซึ่งพ่อไม่ชอบ ราคาจะมาก
จะน้อย พ่อบอกว่ามีคุณค่าเท่าเทียมกัน ฉันก็เข้าใจ
เพื่อนที่มาเยี่ยมฉันบ่อยที่สุดคือคุณผีเสื้อ
เขาชมว่าฉันสวย และมีน้ำใจ เพราะทุกครั้งที่เขามาเยี่ยมฉัน
ฉันจะตอนรับเขาด้วยน้ำหวาน และเกือบทุกครั้ง
เขาจะฝากลูกๆไว้ให้ฉันเลี้ยง พอลูกเขาโตขึ้นมาหน่อย
ฉันก็จะตั้งชื่อให้ว่า"น้องตัวหนอน"
น้องตัวหนอนซนและใจร้ายเวลาหิว ชอบกินเนื้อฉันเป็นอาหาร
แต่ฉันก็ไม่เคยตำหนิเพราะฉันเคยได้ยินพ่อพูดกับเพื่อนๆว่า
นั้นคือพฤติกรรมของสิ่งที่เรียกว่า"ห่วงโซ่อาหาร"
คุณรู้แล้วใช่มั๊ยว่า ฉันอาภัพเหลือเกิน แต่ถึงจะอาภัพอย่างไร
ฉันก็รับได้ เพราะพ่อเคยสอนฉันว่า ทุกอย่างไม่เที่ยงไม่ยั่งยืน
เป็นทุกข์ ทุกอย่างไม่ใช่ตัวตน ดังกฎไตรลักษณ์ที่ว่า
"อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา".
อยากแนะนำให้รู้จักเพื่อนๆของฉัน
Bookmarks