ฉันชื่อ..... ชบาค๊ะ

[หนุ่มน้อยเมืองเพชร]

ฉันชื่อชบา ฉันเข้าใจของฉันเองว่า ฉันเป็นดอกไม้ที่ค่าน้อยที่สุด


ในบรรดาเพื่อนๆดอกไม้ด้วยกัน แต่ฉันก็ภูมิใจในตัวตนที่เป็นอยู่


ไม่เคยอิจฉาใคร จะว่าฉันไม่ไร้ค่าอย่างไรในเมื่อฉันไม่เคย


เป็นตัวแทนของวันสำคัญใดๆเลย ไม่ว่าวันแม่ซึ่งมีคุณมะลิเป็นตัวแทน


วันสำคัญทางศาสนาคุณบัวก็เป็นตัวแทน วันแห่งความรักก็เป็น


เขตยึดครองของคุณกุหลาบ วันทหารผ่านศึกก็มีคุณป๊อปปี้


เป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ฉันไม่เคยได้รับเกียรติแห่งวันสำคัญ


แม้แต่เกียรติที่จะอยู่หน้าโลงศพ


แต่จะว่าไม่ได้รับเกียรติอะไรเลยคงไม่ได้เพราะฉันได้รับ


เกียรติเล็กๆให้เป็นดอกไม้ประจำจังหวัดของจังหวัดปัตตานี


ภูมิใจ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเป็นเพราะจังหวัดนั้นมีมากถึง 76จังหวัด


มากจนไม่มีดอกไม้เพียงพอหรือเปล่า เกียรติอันนี้จึงมาถึงฉัน


ตั้งแต่เกิดมาฉันพอจะเป็นที่กล่าวฝันอยู่บ้าง


ก็ตอนที่ครูสอนวิทยาศาสตร์บอกนักเรียนเกี่ยวกับตัวฉัน


ถึงจะดูเป็นด้านลบแต่ฉันก็น้อมรับเพราะนั่นคือตัวตนของฉันจริงๆ


คุณครูมักบอกกับนักเรียนว่าฉันอยู่ในจำพวกดอกไม้พิเศษ


มีทั้งเกสรตัวผู้และตัวเมียอยู่ในดอกเดียวกัน


ถ้าพูดให้ตรงก็บอกว่าฉันเป็น "กระเทย" นั้นแหละ


ฉันมีเพื่อนเยอะ พ่อชอบเอาเพื่อนมาเป็นเพื่อนฉันเรื่อยๆ


เพื่อนที่พ่อพาเข้าบ้านมักจะแลกมาด้วยเงินในกระเป๋า ซึ่งเพื่อนๆ


ของฉันมักมีราคามากกว่าฉัน ฉันอยากเตือนพ่อแต่ก็ไม่กล้า


กลัวพ่อจะมองว่าฉันเป็นคนขี้อิจฉาซึ่งพ่อไม่ชอบ ราคาจะมาก


จะน้อย พ่อบอกว่ามีคุณค่าเท่าเทียมกัน ฉันก็เข้าใจ


เพื่อนที่มาเยี่ยมฉันบ่อยที่สุดคือคุณผีเสื้อ


เขาชมว่าฉันสวย และมีน้ำใจ เพราะทุกครั้งที่เขามาเยี่ยมฉัน


ฉันจะตอนรับเขาด้วยน้ำหวาน และเกือบทุกครั้ง


เขาจะฝากลูกๆไว้ให้ฉันเลี้ยง พอลูกเขาโตขึ้นมาหน่อย


ฉันก็จะตั้งชื่อให้ว่า"น้องตัวหนอน"


น้องตัวหนอนซนและใจร้ายเวลาหิว ชอบกินเนื้อฉันเป็นอาหาร


แต่ฉันก็ไม่เคยตำหนิเพราะฉันเคยได้ยินพ่อพูดกับเพื่อนๆว่า


นั้นคือพฤติกรรมของสิ่งที่เรียกว่า"ห่วงโซ่อาหาร"


คุณรู้แล้วใช่มั๊ยว่า ฉันอาภัพเหลือเกิน แต่ถึงจะอาภัพอย่างไร


ฉันก็รับได้ เพราะพ่อเคยสอนฉันว่า ทุกอย่างไม่เที่ยงไม่ยั่งยืน

เป็นทุกข์ ทุกอย่างไม่ใช่ตัวตน ดังกฎไตรลักษณ์ที่ว่า

"อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา".

อยากแนะนำให้รู้จักเพื่อนๆของฉัน