อุกระทมคลั่งแค้นแสนที่ทรมาน
พอปานไฟรามลุกทั่งโถมอยู่ในเนื้อ
เหลือแฮงใจถวิลน้องบ่สมปองตั้งต่อ
พอเพิ่นเปิดหน่ายแล้วผัดแหนงหน้าหน่ายซัง
ความหวังพังเสียสิ้นรินน้ำตาย้อยยั้ง
นั่งละเมอป่วงบ้าคึดเห็นหน้าแต่ผู้เดียว
เคยได้ออดอ่อยเกี้ยวเทียวท่องยามกัน
หยังบ่ทันเถิงปีผัดเปลี่ยนไปบ่คือเค้า
มีแต่เหงากับเศร้าปุนปัวให้หมองหม่น
ทนบ่ไหวย่านด่าวดิ้นตายถิ่มแม่นบ่เหลือ นางเอ้ย
Bookmarks