ต่อจากตอนที่แล้ว
ดินสีอรุณ
นิทานธรรมบท สำนวนอีสาน
ตอนที่ ๗
จำจร
กล่าวถึงตอนนางแก้ว ฟังคำบาเอิ้นสั่ง
น้ำตาพังอาบแก้ม บัดแนมหน้าเผ่าผัว
โอ้ว่าพั้วเอยพั้ว.. ผู้พวงพุ่มหมากตูมกา
สังสิหนีจากนาไปอยู่ดอมบัวแบ้
แหพี่เคยสานไว้พร้อมกับไซหลังใหม่ๆ
ไผสิจับมุดน้ำบัดยามเจ้าละหนี
จากกันไปในมื้อนี้ให้ฟ้าวต่าวคืนกลับ เด้อพี่เด้อ..
เจ้าอย่าไปลาลับให้ข่าวคืนทางบ้าน
ยามทหารเขาจับดึงถื้นหน้า
ให้ขอความกรูณา อย่าถือกล้าว่าโตเด่น
ฮอดหว่างทุกข์หว่างเข็ญ
ให้เจ้าอดกลั้นไว้ ทั้งใจกล้าฝ่าฟัน
ในตอนนี้ฉันได้จัดข้าวปั้น
ขอดใส่ห่อให้ถือไป
หิวยามได๋ให้เจ้ากิน สิเมือยวินเซล้ม
ต้มผักหมกับปลาจ่อมนั้นน่า
ฮอดบ่มีเวลาไปจัดให้ดอกคุณพี่
เอิ้นสั่งคำสามี ก่อนสิลาจากเจ้า
ทั้งปั้นข้าวเอาใส่ถุง
คิดฮอดกันให้เจ้าแนมเบิ่งรุ้ง อันใสส่องฮองสี เด้อพี่เด้อ..
ค่ำมามองดาวหมี หมู่ดาวพรานกล้า
สองสายตาเฮาพานเกี้ยว
กลมเกลียวกันอยู่ดาวไก่
ยามเจ้าย่างทางไกล อย่าได้เฮฮนฮ้อง
เขาสิฆ่าใส่ทัณฑ์
จบคำกลอนบ่อนบั้นฉันสิอ่วยลาลง
ปลงคำกลอนเซาพักไว้แต่พอเพียงนี้
ดินสิสีหยังแหล่ว ใกล้ถึงปองถึงแปว
ติดตามบั้นบ่อนสิกล่าว
เว้าเป็นเรื่องเป็นราว
ให้โยมฟังอย่างแจ้งๆ
แสดงแหล่เทศนา นั่นละน่าศรัทธาเอ้ย ฯ
เผยแผ่ครั้งแรกที่นี้
ศรีเวฬุคามมุนี
sriwaylukammunee@hotmail.com
๗ ก.ย ๒๕๕๑
Bookmarks