ฟ้าต่อยต้อง ก้องแผดเสียงสยอง
ลมลำพอง พัดพานตาลพร้าว
วาโยห่าว อลละหลฝนทั่ง
อุทธกังหลั่งล้นฝนน้ำหล่วงไหล
ตกสมัยเมืองบ้าน ซงบ่บานเบยเบิก
ตกถืกฤกษ์มืดเศร่า เสาร์ซ้อนแซกซึม
เป็นอึมครึมหมอกครึ้ม ซ้ำตื่มพารา
แขนกับขาไปคนทาง ย่างเซเผล้ม
ชนนิยมไปคนท้าง ถือหางไปคนฝ่าย
ต่างถือดีแต่กล่าวฮ้าย ภายพื้นผู้อื่นเขา
คือมัวเมาหลงบ้า ฝูงประชาแตกเป็นเหล่า
สรรหาความกล่าวเว้า สุมเข้าใส่กัน
อัศจรรย์หลายแท้ ธรรมแหมบ่แจ้งส่อง
ฆ่ากันหยังพี่น้อง ผองท่านเผ่าไทย
คือบ่ไขความข้อ ยอปัญหามาสอแหล่ง
ความฮูนแฮงฤาสิได้ ไขแก้ให้ฮุ่งเฮือง
อยากให้ฟ้าเปิดแจ้ง แสงสาดพรรณะสี
บ่อยากมีแนวบด เบี่ยงบังนภาพื้น
อยากเห็นผืนดินพร้อม ภูเพียงบ่เอียงอ่วย
บ่อยากมีหมิ่งม้วย มอระเมี้ยนหมู่คน
อยากเห็นน้ำโห่งล้น หลายหลากนองไหล
บ่อยากเห็นสายใจ ขาดเขินเคืองแค้น
อยากเห็นแดนไทยนี้ แสนสุขขีกะเสิมส่ง
บ่อยากเห็นไง่ฟ้ง เป็นดงด้าวป่าผี ฯ
หมายเหตุ สอแหล่ง : สนทนาถกเถียงเพื่อตกลง / กะเสิม : เกษม
Bookmarks