ตีนกับตาอยู่กันมาแสนผาสุข
จะนั่งลุกยื่นเดินเพลินหนักหนา
มาวันหนึ่งตีนทะลึ่งเอ่ยปรัชญา
ว่ามีคุณแก่ตาเสียจริงๆ

ตีนช่วยพาตาไปที่ต่างๆ
ตาจึงได้ชมนางและสรรพสิ่ง
เพระฉะนั้นดวงตาจักประวิง
ว่าตีนนี้เป็นสิ่งควรบูชา

ตาได้ฟังตีนคุยโม้ก็หมันไส้
จึงร้องบอกออกไปด้วยโทสา
ว่าที่ตีนเดินได้ก็เพราะตา
ดูมรรคาเศษแก้วหนามไม่ตำตีน

เพราะฉะนั้นตาจึง สำคัญกว่า
ตีนไม่ควรจะมาคิดดูหมิ่น
สรุปว่าตามีค่าสูงกว่าตีน
ทั่วธานินธ์ตีนไปได้ก็เพราะตา

ตาได้ฟังให้คั่งแค้นแสนจะโกรธ
เร่งกระโดดออกไปใกล้หน้าผา
เพราะอวดดีคุยเบ่งเก่งกว่าตา
ดวงชีวาจะดับไปไม่รู้เลย

ตาเห็นตีนทำเก่งเร่งกระโดด
ก็พิโรธแกล้งระงับหลับตาเฉย
ตีนพาตาถลาล้มทั้งก้มเงย
ตกผาเลย ตายห่า ทั้งตาตีน