ต่อจากตอนที่แล้ว
ดินสีอรุณ
นิทานธรรมบท สำนวนอีสาน
ตอนที่ ๙
นาโคผู้ยิ่งใหญ่
บัดนี้ ขอส่งเสียงประกาศก้อง
ไปถึงคนทั้งผอง อย่าลืมบ้านเกิดถิ่น
จากอีสานแดนดิน
หากินอยู่กรุงกว้าง เมืองฟ้าฟากสวรรค์
ครั้นได้กินพิชช่าซั้น อย่าลืมอ่อมแก่งผักหวาน
กินทอดมันปลากราย อย่าหน่ายหมกปลาซิวอ้าว
หนาวๆ ลมให้เห็นกองเฟืองฮ้าง
บ่อนที่อ้ายกับนาง ซ่อยกันสร้างซุ้มอยู่
นอนคอนโด หรูๆ
อย่าลืมตูบต่อเล้า ยามกินข้าวให้คิดนำ
ยามฝนตก
เคยได้ลอยเล่นน้ำ ม่วนๆ แต่ปางหลัง
ภาพเลือนรางทรงจำ อย่าลบหายให้กลับฟื้น
ยามกลางคืน ไปจับกบเขียดน้อย
เหลียวเบิ่งโคมไฟลอย เลยได้ล้มจนเจ็บเข่า
พากันก่นแมงเงา เป่าหนังยางเส้นน้อย
ตัวข่อยโพดม่วนหลาย ละน่ากะโยมเอ้ย ฯ
ตอนนี้
ขอเปิดตัวละครโก้ นาโคผู้งูใหญ่ ก่อนแหล่ว
อาศัยอยู่ใต้พื้น วังน้ำแม่นที
ปกครองหอยจูบจี้ กุ้งเต่าปูปลาตอง
ฝูงสัตว์สาในหนอง อยู่เย็นทุกวันมื้อ
ไผผู้ถือหาญกล้า มากวนปลาให้น้ำขุ่น
เป็นต้องสูญไล่ฆ่า ปาดโธ่ว่าหมู่คน
จนเขาลือจ้นๆ ว่านาคใหญ่แดงหลาย
ไผผู้กรายมาหนอง ได้ขนพองหัวตั้ง
ฮักษาวังเวียงน้ำ ทั้งบัวบานก้านก่อง
บัวเขียวอุ่มปทุมทอง โกมุทมวลบัวโป้ง บัวแบ้ดอกเบ่งบาน
พวงพั้วเป็นซั้นๆ ก่ายกันแม่นบัวขาว
พราวๆ พัดโอนเอนบัดลมต้อง
หนองนี้ใสๆ น้ำ งามๆ ก้ำตาฝั่ง
สีดินแดงระยับฟ้า อรุณแจ้งทิศอุทัย
มวลหมู่ภูมเรศไล้ โลมลูบเอาเกสร
ออนซอนเสียงเส็งกัน ดั่งเพลงสวรรค์ฟ้า
นี่ละหนาโบราณเว้า ว่าเป่าแคนลายดมดอก
ลายแมงภู่ตอมไม้ ฟังแล้วกะม่วนหู
บอกผู้ฟังให้รู้ นาคอยู่ในวังหนอง
สัตว์ทั้งผองอาศัย ปลอดภัยจากเวรฮ้าย
เว้าบ่หลายสิปล่อยปลงบทข้อ ขอเซาทีไว้นี้ก่อน
หยุดพักผ่อนไว้แต่เพียงท่อนี้ ตนข้าสิอ่วยลง ฯ
อันว่า ไผล่วงเข้า นาคใหญ่จับเอา
เนาว์นอนวัง ป่าบังบัวกั้ง ฯ
สางหลางก้าน โกมลโอนอ่อน
ปานท่อนไท้ เสกไว้หว่างใน พุ้นแหล่ว ฯ
เผยแผ่ครั้งแรกที่นี้
ศรีเวฬุคามมุนี
sriwaylukammunee@hotmail.com
๑๓ ก.ย ๒๕๕๑
Bookmarks