......หัวเถิงหมอน ได้นอนไห้ น้ำตาไหลคิดฮอดอุ่น คำแพงเอ๊ย
คือมาหนีป๋าอ้าย ให้นอนไห้ ทุกระทม

......ซ่างมาตั๋ว หลอกต้มให้ซายคิด เพียรหลงไหล หล้าเอ๊ย
เคยปักใจฮักนาง หวังแต่งงานยาม ซายพร้อม

......พวงพยอมของอ้าย ไปอยู่ใส แล้วน้ออุ่น
หรือหว่าบุญที่อ้ายสร้าง บ่สูงเท่าหม่อมพะนาง

......คำที่เคยกล่าวอ้าง ฮักอ้ายส่ำเบิดหัวใจ
แล้วไผ๋มาคืนคำ เหยียบกระทำให้ซายท้อ

......จำได้บ้อ คำหวานเว้า ให้ผู้เฒ่าเพิ่นป้อนไข่ นั่นเด้
มือขวาป้อนให้อ้าย ส่วนมือซ้าย ให้พะนาง

......แต่ความหวังมาเพม้าง หนทางถึกตัดเขิ่ง
บุญบ่เถิงยอดซู้ ซูได้กะบ่สูง

......ได้แต่เพียงหมายมุ่ง วาดฝันสิได้ฮ่วม ดอกเด๊
อันหว่าเคยฝันร่วม เป็นแท้แม่นบ่มี

......หากบุญมีผลายู้ บุญซู พ้อซาดใหม่ เด้อ นางเด้อ
ซาดนี้อ้ายบ่ได้ หัวใจน้อง มาคู่เคียง

......แต่หัวใจกะยังเตี้ยง คิดนำสุเซ้าค่ำ สาแหล่ว
ได้แต่จานั่งเว้า กินข้าวบ่ายน้ำตา

......ซ่างหัวมันเถาะหล่า ให้ถือหว่ากรรมสนอง
สิประคองดวงใจ ไปให้ไกลสุดก้ม

......แล้วพนมมือขึ้น อธิฐาน ตั้งจิตหว่า
ขอให้ซินซาตา วาสนาส่งยู้เฮาได้แม่นคู่กัน

......ถ้าชาติหน้ามีจริงนั้น ให้สัมพันธ์เฮาคือเก่า แหน่เด้อ
อย่าให้อ้ายพรัดพรากเจ้า คือชาตินี้แม่นบ่ควร

......คนเฮาเกิด ในโลกนี้ล้วน เกิดแก่ น้อเจ็บตาย
ชีวีอ้ายสิวาย เพราะหว่านาง มาเมินม้าง

......เบิดหนทาง สิมาฟื้น ความสัมพันธ์ กันคือเก่า
ได้แต่เพียง ปรารถนา ให้น้องเจ้า สุขล้น กับคู่ครอง หล่าเอ๊ย .....คำแพงเอย.....

(อ้ายลา....แล้ว)