ตะวันส่องแสง

[khonsurin]

ตะวันส่องแสง






ตะวันฝากแสงส่องมาแต่งฟ้า
ก่อนจะลอยลับลาให้ฟ้าหม่น
หมอกม่านแผ่คล่ำคลาฟ้ามืดมน
รอแดดพันจากลาฟากฟ้าไป

ยามจะจากก็ให้ยากจำใจจาก
จำใจพรากจากไกลแล้วใช่ไหม
จะจากลายังเหลือกับเยื่อใย
ถึงตัวไกลใจใกล้อยู่เคียงกัน

สายน้ำหลากยามค่ำดูมืดมัว
อกระรัวเร่งร้าวให้ใจสั่น
แม้แต่ฟ้ายังอาลัยดวงตะวัน
สายน้ำนั้นเอื่อยล้าอย่างโรยแรง

แล้วใครเลยจะลืมกันได้เล่า
กับทุกเช้าสดสวยด้วยลำแสง
ให้เปล่าเปล่าไม่แปรไม่เปลี่ยนแปลง
ซึมซับเจ้งซึ้งใจไม่เคยจาง

[ลูกน้ำชี]

โอ้สุดยอด......กลอนบทนี้....ที่พี่เปรียบ
พี่ได้เทียบ.....เรียบเคียง....เรียงอักษร
อ่านแล้วซึ้ง....ถึงดวงจิต....คิดอาวร
ถึงคราตอน....อกหัก....รักมลายฯ

จริงอย่างว่า....ฟ้าหม่น....คราพ้นแสง
สุรีย์แจ้ง.....แสงลับ.....ดับสลาย
เหมือนดั่งครา...ที่หวัง.....พังทลาย
จากรักที่.....มอดหาย......ตายแล้วนาฯ.....
...ปล.กลอนพาไป...อิอิ::)::)

[maanoy]

หากตะวันพลันผันเปลี่ยน....บูรพา
ลืมแหวกฟ้าทางทิศลิขิตเกิด
สาดส่องแสงอุษาอรุณเลิศ
งามพริ้งเพริด...ใจตะวันนั้นค่าควร
แหล่งกำหนดกฎเกิดที่บ่งบอก
ตะวันออกบูรพามิมาหวน
พิไรร่ำพลบค่ำถึงรัญจวน
เช้าเจ้าด่วน...เปล่งแสงรัศมี
ตราบตะวันหันขึ้นตะวันออก
เหมือนบ่งบอกกำลังหวังใจคงที่
หากตราบใดอาทิตย์เคลื่อนไม่เลือนหนี
ใจพอมี...ความหลังพลังใจ
จะถือเอาบูรพาเป็นที่ตั้ง
เป็นที่หวังแห่งแสงตะวันให้
ตะวันออกอาทิตย์ขึ้นเสมอไป
แรงผลักใส..ความหวังยังพอมี....

[พิณอิสระ]

ตะวันฝากแสงส่องมาต้องฟ้า
ก่อนจะลาลับไปในคืนหม่น
หมอกม่านแผ่ผืนฟ้าพามืดมน
เหมือนดั่งคนจากลาไม่อาลัย
ยามจะจากก็ยากลำบากแสน
ปล่อยทิ้งแดนเคยอยู่รู้บ้างไหม
มีคนคอยชะเง้อหาพาห่วงใย
จากไปไกลใจยังอยู่คู่เคียงกัน
สายน้ำหลากยามค่ำดูด่ำดื่ม
ใจเหงาซึมซาบทรวงในห้วงฝัน
มองดูฟ้าทอดอาลัยดวงตะวัน
เหมือนตัวฉันเหนื่อยล้าสุดอาลัย
คิดจะลืมลืมง่ายที่ใดเล่า
ทุกค่ำเช้าสุรีย์สวยด้วยลำแสง
จะยังคงรักษ์ใจไว้ไม่เปลี่ยนแปลง
ซึมซับแจ้งความซึ้งใจมิให้จาง