...ยืนเหม่อมองแววตาเธอที่โศกซึ้ง
...สุดตราตรึงกับรอยยิ้มที่แสนเศร้า
....ใบหน้าเธอบอกเล่าหลายเรื่องราว
.......ผิวพรรณขาวดั่งสำลีที่นวลใย
.......
.......เธอยิ้มแย้มแต่แววตาเธอร้องให้
.........คนอยู่ใกล้เธอก็ยิ้มอย่างหดหู่
.......เหมือนไม่อยากให้ใครใครได้รับรู้
.......คล้ายกับโลกที่เธออยู่แสนเงียบเหงาและเดียวดาย
.......
............โอ้ทำไมเธอถึงไม่ร้องให้เล่า
.............อาจบางทีความเศร้าจะจางหาย
.............ขอเพียงฉันคนนี้ได้ช่วยเธอให้ผ่อนคลาย
..............ฉันยินดีจะร้องให้แทนเธอ
Bookmarks