สวัสดีส้มป่อยเพื่อนรัก กว่าเราจะเขียนไดอารี่หน้านี้เสร็จ เธอก็คงจะถึงแดนซากุระพอดี
เราอยากขอบคุณบ้านมหา และงานพาแลง 2 ที่ทำให้โลกหมุนให้เราได้มาพบกัน
นับแต่วันแรกที่เธอส่งข้อความมาทักทายกัน เราก็รู้สึกดีใจที่จะได้มีเพื่อนอีก 1 คน เฝ้านับวันรอเวลาที่จะได้พบกัน
แล้ววันงานพาแลงก็มาถึง ตอนที่เราเดินเข้าไปในงานเราแทบไม่รู้จักใครเลย เพราะเราหายไปนานพอสมควร
บ่าวชาญพาเราไปนั่งมุมๆ นั้น แล้วคนที่เรามองหาคนแรกก็คือ ส้มป่อย
แล้วก็ยังเป็นไปได้อีกที่คนๆ แรกที่เราทักก็คือ ส้มป่อย เห็นไหมโชคชะตาพาเราให้มาเป็นเพื่อนกันจริงๆ เลยนะ
หลังจากวันนั้นอีกหลายวัน เราได้มีโอกาสได้เจอกัน คุยกันอีก
ความรู้สึกที่เรามีมันเหมือนกับว่าเราเป็นเพื่อนกันมานานแสนนาน ไม่ใช่คนที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่ถึงสัปดาห์
วันนี้ เราส่งเพื่อนขึ้นรถไปสนามบิน เสียใจที่ไม่ได้ไปด้วยตัวเอง แต่เราก็ส่งใจไปนะ
ตอนนี้เพื่อนคงใกล้จะถึงบ้าน ได้ไปเห็นหน้าเจ้าชินจังน้อยจอมแก่นแล้วล่ะนะ แล้วเจอกันใหม่นะ
เริ่มจากคนที่ไม่เคยรู้จัก กลายมาเป็นคนรู้จัก แล้วก็เปลี่ยนมาเป็นเพื่อน
ดีใจนะ ที่วันหนึ่งเราเดินทางมารู้จักกันกับมิก ถึงอาจจะไม่ค่อยได้คุยกันเท่าที่ควร
แต่ก็ดีใจที่เราได้ผ่านมาเจอะเจอและได้พูดคุยทักทายกัน บางครั้งการเป็นเพื่อนกัน
มันไม่ใช่ว่า เธอกับฉันต้องอยู่ด้วยกันตลอด บางครั้งแค่คิดถึงและเป็นห่วงกันบ้าง
อันนั้นมันก็ทำให้เรารู้แล้วล่ะ ว่ามีเพื่อนคนหนึ่งที่คอยเป็นห่วงอยู่ไกลๆ
รักและคิดถึงเสมอ
Maggy
Bookmarks