บทผญากลอนนี้แต่งขึ้นมาเพื่อถามข่าว ถึงลุงป้าอาอาวหนีไปไกลจากบ้าน ลืมเฮือนฮ้างแล้วไป่น้อ
ตั้งแต่จำความได้น้อยเท่าใหญ่อยู่อีสาน เลี้ยงด้วยความกันดารจั่งสิแกร่งขึ้นมาได้
ความสัมพันธ์ผูกไว้ดินแดนทองหม่องเฮาอยู่ ตั้งแต่ปุ้ดแต่ปู้เฮาเคยได้ดอกพักเซา
คิดฮอดใหญ่จารย์เฒ่านอนนาอยู่ท่งเก่า ลาวเป่าแคนหยอกเย้าสนูเว่าดังไกล
ความเอื้อเฟื้อหาได้บ่ว่าไก่หรือปูปลา หากินตามประสาอยู่ท่งนาคราวกี้
บ่มีสิน บ่มีหนี้ ยิ่งทวีความเป็นอยู่ ที่เขาว่ากะแม่นอยู่อีสานเฮาแห้งแล้งแต่บ่แห้งทางน้ำใจ เด้น้อ
มาเบิ่งทุกมื้อนี้จักสิดีหึสิชั่ว พี่น้องเอ้ย ความเจริญอ้อมฮั้วตีกรอบให้อีสาน
หลายคนหนีจากบ้านไปหางานเมืองใหญ่ บ่หวังความเป็นใหญ่ขอแค่ข้าวลงท้องและมีหม่องให้พักเซา
เมื่อยกันบ่ล่ะเจ่าอยากถามข่าวเบิ่งจักคราว ขอให้สู้เด้อลุงอาวเพราะทางหลังยังคอยถ่า
แต่หลายคนหลงฟ้าเมืองวิวาห์กรุงเทพใหญ่ ลืมพ่อใหญ่แม่ใหญ่ลืมพ่อแม่พี่น้องที่คองถ่าอยู่อีสาน
หนีไปไกลจากบ้านอย่าลืมทางที่เคยหย่าง อย่าลืมอู๋แอ่งน้ำที่เคยเลี้ยงเจ้าใหญ่มา เด้อพี่น้องเอยยยยยยย
อ้างข้อความนี้
Bookmarks