ฟ้าไร้จันทร์โสมส่องมองมืดมิด
ลมสนิทใบกิ่งมิเอนไหว
มันช่างเงียบแสนเปลี่ยวของเสี้ยวใจ
ดูร้อนรุ่มกลุ้มในเหมือนไฟลน
ความร้อยกายสามารถปรับเปลี่ยนได้
ร้อนทรวงในสุดยั้งคิดถึงเหตุผล
จำต้อนยืนคอยพระพายคลายช่วยดล
พัดพาคนที่รู้ใจให้สักที