จารย์หลอย..แก้ลำ..จารย์เหลิม
ยามเกี่ยวข้าวปีหนึ่ง...จารย์เหลิมเอิ้นไทบ้านมาซ่อยลงแขกเกี่ยวข้าว
ในจำนวนนั้นมีจารย์หลอยคู่อริเผิ่น รวมอยู่อยู่นำตี้หล่ะ....
ฮอดยามเพลเมียจารย์เหลิมเฮ็ดกับข้าวแล้ว กะให้จารย์เหลิมบอกไทบ้าน
ให้มากินข้าว ไทบ้านกะพากันล้างไม้ล้างมือ มานั่งโฮมกันกินข้าว
แต่เผิ่นแนมบ่เห็นจารย์หลอย มานั่งฮ่วมพาข้าว กะเลยฮ้องถามทิดหลวยว่า
เห็นจารย์หลอยบ่
"พุ้นนน...ข้อยเห็นเผิ่นหย่างไปทางต้นบกพุ้น"
จารย์หลวยเผิ่นสงสัยกะเลยลิวไปทางฮ่มบก ..หละ่กะได้ฮู้..ได้เห็น
เผิ่นเห็นจารย์หลอยนั่งเบ่งอยู่..(บ่บอกกะคึสิฮู้อยู่เน๊าะว่าเบ่งหยัง..)หน้าแดงฮีน ๆ แหมะ
จารย์เหลิมเผิ่นถืกจารย์เฮ็ดเสียหน้าหลายเทื่อ "เอาหล่ะ..กูสิแก้เผ็ดมึงเบิ๋ง บักจารย์หลอย มึงเฮ็ดกูอายหลายเทื่อแล้ว มื้อนี้มึงกะสิอายคือกันหล่ะหวา..."
เรากะเลยฮ้องตะโกนขึ้นว่า
" เฮ้ย! คนนั่งขี้ , คนนั่งขี้ จารย์หลอยนั่งขี้ มาเบิ่งเร้ว เร็ว จารย์หลอยนั่งขี้ "
ฝ่ายจารย์หลอยที่นั่งขี้อยู่ก็สะดุ้งสุดโตทั้งสูน ทั้งอยากอาย จึงฮ้องตะโกนตอบ
กลับไปดว้ยควมสูนสุดเสียงว่า
" แล้วบ้านพ่อ บ้านแม่ มึง"ยืน"ขี้บ้อ..บักเหลิม.ม.ม.ม "
::)::):g
อ้างข้อความนี้
Bookmarks