กำลังแสดงผล 1 ถึง 4 จากทั้งหมด 4

หัวข้อ: ผมชื่อหล่า

  1. #1
    Maximum learning
    ศิลปิน นักเขียน
    สัญลักษณ์ของ khonsurin
    วันที่สมัคร
    Apr 2008
    ที่อยู่
    ท่าตูม สุรินทร์
    กระทู้
    8,063
    บล็อก
    197

    ผมชื่อหล่า

    เรื่อง ผมชื่อหล่า

    ตอนอยู่กับคุณป้า

    ..................................................................




    ผมหรือครับผมชื่อหล่าครับ บ้านอยู่หมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ไกลจาก
    อำเภอประมาณ 20 กิโลเมตร อำเภอที่ผมอยู่หรือครับ
    ก็เป็นอำเภอเล็กๆ อีกนั่นแหละครับ


    บ้านผมทำนา พ่อมีอาชีพทำนาและเป็นช่างไม้รับจ้างงานทั่วไป
    บางครั้งมารับจ้างที่ในตัวอำเภอ พ่อก็จะไม่ได้กลับบ้าน
    พ่อมีมอเตอร์ไซด์เก่าๆ คันหนึ่งที่ใช้วิ่งเข้าอำเภอเวลาไปทำงาน และซื้อของ

    ผมหรือครับย้อนอดีตไปหลายปีแล้ว ตอนผมเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่หก
    นั่นแหละครับ พอผมเรียนจบ เนื่องจากพ่อแม่ค่อนข้างยากจน
    แม้จะมีรายได้เสริมเข้ามาก็ยังถือว่าจนอยู่ดีแหละครับ
    เมื่อเรียนจบชั้นประถมศึกษาปีที่หกแล้ว พ่ออยากให้ผมได้เรียนต่อ
    ผมเองก็อยากเรียนต่อด้วย แต่บ้านเราไกลมากเหลือเกิน
    โรงเรียนในสมัยนั้นแถวบ้านผมก็มีแค่โรงเรียนประถมศึกษาเท่านั้นเอง

    วันหนึ่งช่วงผมสอบเสร็จแล้ว พ่อตัดสินใจให้ผมได้เรียนต่อในอำเภอ
    แต่ติดที่เราไม่มีรถมาเรียนและบ้านก็อยู่ไกลมากสำหรับเด็กเล็กๆ เช่นผม
    พ่อจึงนำผมไปฝากไว้กับคุณป้าที่ตลาดของอำเภอ

    คุณป้าที่ผมพบครั้งแรกหรือครับ ก็เป็นหญิงวัยกลางคน เป็นคนจีน
    บ้านคุณป้าเป็นตึกแถวสามชั้นหลังใหญ่ในตลาดครับ เมื่อก่อนคุณป้าขายของ
    แต่ปัจจุบันไม่ได้ขายแล้ว คุณป้าอยู่กับคุณลุงที่ป่วยเป็นอัมพาต
    ช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง ลูกคุณป้ามีสองคน คนหนึ่งลูกชายเป็นคุณหมออยู่ที่
    จังหวัดนครศรีธรรมราชและมีครอบครัวอยู่ที่นั่น นานๆ ที
    คุณพี่ผู้ชายถึงจะกลับบ้านทีหนึ่ง ส่วนคนสุดท้องของคุณป้าชื่อคุณพี่อ้อม
    เรียนทุนระดับปริญญาเอก อยู่ที่ประเทศอเมริกา

    พอพ่อผมเอ่ยปากฝากผมกับคุณป้าหรือครับ คุณป้ามองดูผมปาดเดียว
    แบบใช้สายตาพิเคราะห์นะครับ แล้วก็เอ่ยปากออกมาเลยว่า

    "ท่าทางลูกนายทีปนี่ ใช้ได้นะ คล่องแคล่วเชียวละ คิดว่าน่าจะอยู่กันได้นะ"
    "ครับผม ลูกผมชื่อหล่า ครับ จะผิดจะถูกอย่างไร เจ้ดูแลด้วยนะคะ
    ผมอนุญาตให้เจ้ตีบักหล่าผมได้ ถ้าเขาทำไม่ดีครับ"
    พ่อพูด บอกคุณป้าแบบนี้แหละครับ
    "โอ้ย นายทีป ฉันไม่ใจดำตีเด็กตาแป๋วแหว๋ว ท่าทางฉลาดได้ดอกน่า
    จะรับดูแลเอง" คุณป้ารับปากที่จะให้ผมอยู่ด้วย
    "ขอบคุณเจ้มากนะครับ งั้นเปิดเทอม ผมจะเอาบักหล่าของผม
    มาฝากอยู่กับเจ้ นะครับ" แล้วพ่อก็พาผมก็กลับบ้าน

    จากนั้นไม่นานผมก็เข้ามาอำเภอ มาสมัครเรียนต่อในชั้นมัธยมศึกษาปีที่หนึ่ง
    และสอบเข้า ซึ่งผมก็สอบผ่านอยู่แล้ว แต่เวลาเข้าอำเภอทุกครั้ง
    พ่อจะพาผมไปเยี่ยมคุณป้าเสมอ พร้อมของฝากจากป่า
    ซึ่งพ่อจะเข้าป่าข้างบ้านหาพวกเห็ดบ้าง หน่อไม้บ้าง ยอดผักบ้าง
    มาฝากคุณป้าสม่ำเสมอ


    ผมได้เข้ามาอยู่บ้านคุณป้า เมือตอนเปิดภาคเรียน ผมหรือครับก็จะได้เริ่มชีวิต
    กึ่งในเมืองเสียที หลังจากตลอดชีวิตที่ผ่านมาอยู่ห่างไกลความเจริญมามาก


    บ้านคุณป้ามีสามชั้น แต่มีคนอยู่น้อยมาก คุณป้าอยู่กับคุณลงที่ป่วย
    มีลูกจ้างทำงานอยู่สองคน ซึ่งก็ทำงานบ้าน ทำครัว ดูแลคุณลุงในตอนกลางวัน

    ผมเมื่อเข้าไปอยู่ในบ้าน คุณป้าให้นอนกับคุณลุงคอยช่วยเหลือ
    คุณลุงในตอนกลางคืน เพราะเวลาไปห้องน้ำจะได้มีคนดูแล
    คุณลุงพอช่วยตัวเองได้บ้าง แต่ในตอนกลางคืนถ้าคุณลุงต้องการเข้าห้องน้ำ
    ผมก็จะพยุงคุณลุง และทำธุระในห้องน้ำ ซึ่งก็ไม่มีอะไรมากมาย
    ระดับนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่หนึ่งอย่างผมจะทำไม่ได้


    เวลาทานอาหาร คุณป้าจะให้ผมร่วมวงทานกับคุณป้าด้วย
    ซึ่งถือว่าให้เกียรติผมมาก อย่างน้อยก็อยู่ในระดับลูกหลานเลย
    ส่วนคุณลุงก็นั่งรถเข็นมาทานอาหารร่วมกับเราได้
    มีพี่ดีที่เป้นลูกจ้างในนั้นคอยป้อน


    แต่การมาอยู่ครั้งแรกของผม ที่เพิ่งจากบ้านนามาผมก็ต้องปรับตัวมาก
    อย่างน้อยก็เกรงใจคุณป้า คุณลุงมาก ไม่ค่อยกล้าทำอะไรที่ไม่ถูกใจ
    ธุระส่วนตัวของผม ผมก็จะพยายามให้เสร็จในตอนเช้าเท่าที่จะทำได้
    เวลาตื่นของผมไม่เป็นปัญหาเพราะทางบ้านผมตื่นตั้งแต่ตีสาม
    ซึ่งเวลามาอยู่ในอำเภอแบบนี้ ผมเลยไม่ต้องปรับตัวในเรื่องนี้เลยละครับ


    พ่อมาเยี่ยมผม เอาเงินมาให้เป็นค่าใช้จ่ายด้านอาหารกลางวัน
    และเครื่องเรียน ผมสงสารพ่อมากครับที่บ้านเราก็รายได้ไม่มีเลย
    พ่อต้องมีภาระมาเพิ่มกับผมอีกมาก ผมนอนคิดมากหลายคืน
    เนื่องจากสงสารพ่อมากที่ต้องรับภาระกับตัวผมเพิ่มอีก


    คุณป้าคงสังเกตุเห็นผมซึมๆ ไป คุณป้าไม่ถามดอกครับว่าสาเหตุอะไร
    ที่เด็กตัวกระเปี๊ยกแบบผมต้องซึมลง คุณป้าถามผมขึ้นมาลอยๆ
    ขณะรับประทานอาหารเย็นวันหนึ่ง


    "หล่า หล่าอยากได้งานพิเศษทำตอนเย็นไหม ป้าจะไปฝากให้"
    "อยากครับ ผมสงสารพ่อ ไม่อยากเรียนต่อเพราะห่วงทางบ้าน
    เงินพ่อก็คงหามาด้วยความยากลำบากมากนะครับคุณป้า"
    ผมอธิบายตามประสาซื่อๆ ของผม


    ผมไปเรียนตอนเย็นเลิกกลับบ้านคุณป้า พบคุณป้ารออยู่แล้ว
    และบอกให้ผมไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ ไม่ให้เหม็นเหงือแบบนี้อีก


    คุณป้าพาผมเดินเลาะตึกแถวแถวนั้น มาร้านรับส่งพลาสติกในตลาด
    มีรถกะบะจอดอยูหน้าร้านหลายคัน มีคนเอาของขึ้นรถจนเต็ม
    ได้ความว่ารถที่มารับพลาสติกและสินค้าเบ็ดเตล็ดจากร้านนี้
    เพื่อเอาไปขายตามตลาดนัดนั่นเอง


    คุณป้าบอกกับเจ้าของร้านว่า
    "ไพ รับเด็กคนนี้ไว้ทำงานตอนเย็นด้วยนะ ท่าทางขยัน
    อดทน ให้เขาช่วยงานตอนเย็นเลิกเรียน นะไพ"
    "ถ้าคุณป้ามาฝาก ไพก็ไม่ขัดข้อค่ะ จะให้ทำงานตอนเย็น
    ช่วยเอาเครื่องพลาสติกขึ้นรถ"


    ผมก็ได้มีรายได้พิศษ มาตราฐานห้าสิบบาท สำหรับตอนเย็น
    บางวันคุณประไพเจ้าของร้านก็ให้เงินเพิ่มขึ้นอีก เมื่อมีรถมารับของมากขึ้น
    ผมหรือครับมีหน้าที่แบกกะละมัง พลาสติก และสินค้าตามต้องการขึ้นรถช่วยพี่เขา
    ซึ่งก็ไม่ยุ่งยากอะไรเพราะเป็นงานเบาๆ ไม่มาก แต่ที่สำคัญคือ
    ผมมีรายได้ประจำ ซึ่งเป็นส่วนดีที่ผมไม่ต้องรบกวนพ่อผมต่อไป และผมเริ่มรู้แล้วว่า
    ผมจะหารายได้อย่างไรต่อไปในอนาคต ช่วยเหลือตัวเองได้

    คุณป้าหรือครับ ท่านก็นั่งยิ้มกับบุญกุศลครั้งนี้น่ะครับ




    จบตอนที่ 1 โปรดติดตามตอนต่อไปครับ
    *********************************


    อิสระ เสรี เสมอภาค




    *********************************

  2. #2
    Maximum learning
    ศิลปิน นักเขียน
    สัญลักษณ์ของ khonsurin
    วันที่สมัคร
    Apr 2008
    ที่อยู่
    ท่าตูม สุรินทร์
    กระทู้
    8,063
    บล็อก
    197

    โกรธแล้วน่ะ Re: ผมชื่อหล่า

    เรื่อง ผมชื่อหล่า

    ตอนอยู่กับคุณป้า 2
    เริ่มหารายได้เล็กๆ


    ..................................................................




    หลังจากที่ผมปรับเนื้อปรับตัวที่มาอยู่กับคุณป้าได้แล้ว ผมก็เริ่มมองหารายได้พิเศษ
    ที่ผมจะดำรงชีวิตอยู่อย่างสบายภายใต้ความขยันของตนเอง มีคุณครูปราณีของผม
    ท่านก็คงปราณีผมสมกับชื่อของท่านนั่นแหละครับ ท่านบอกให้ผมไปเอานมสด จากสหกรณ์มาส่งให้ท่านเป็นประจำ ผมก็ลุกขึ้นแต่เช้าปั่นจักรยานไปนำนมมาให้คุณครู
    ซึ่งคุณปรีชา ประธานสหกรณ์ท่านเคยส่งนมสดให้คุณครูของผมประจำ ช่วงหลังขาดหาย
    เพราะไม่มีคนนำไปส่งให้คุณครูปราณี พอผมไปพบคุณปรีชา ท่านก็เลยจ้างผมไปส่ง
    กับสมาชิกนมสดของสหกรณ์ เพิ่มอีกสิบกว่าเจ้า ท่านให้ผมเป็นรายเดือน สำหรับ
    รายได้ในตอนเช้าๆ ผมหรือครับ ดีใจมากครับ อะไรที่เป็นรายได้เข้ากระเป๋าผมทำหมด
    อย่างน้อยผมก็คิดถึงพ่อทีปของผม

    คุณป้าท่านอนุญาตครับ อย่างน้อยมาอยู่กับคนจีนที่มีพื้นฐานของความขยันอย่างท่าน
    ท่านบอกว่าดีใจมากครับ

    "หล่า ป้าดีใจนะที่สำหรับหล่าแล้วตัวแค่นี้ รู้จักช่วยเหลือตัวเอง
    ขอให้หล่ารักษาความดีไว้ให้ตลอดนะลูก"
    คำพูดที่คุณป้าพูดออกมาหรือครับ เป็นคำขวัญประจำใจผมตลอดมาเลยครับ


    เวลาทานอาหารตอนหัวค่ำ หลังจากที่ผมกลับจากงานร้านคุณประไพ
    คุณป้าจะชอบเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้ผมฟังประจำ เป็นภาพที่ประทับใจมาก
    ท่านอนุญาตให้ผมเข้าไปอ่านหนังสือในห้องพี่อ้อม ได้ ผมได้รู้จักตัวตน
    ของพี่อ้อม ตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้าครับ หนังสือที่พี่อ้อมอ่าน นอกจากหนังสือ
    ทางวิชาการล้วนๆ แล้ว แหนะพี่สาวคนสวยของผมยังมีหนังสือพวกนิตยสาร
    เรื่องสั้น บทกวีต่างๆ เรียกว่าพี่สาวของผมคงเป็นคนหวานและมีเสน่ห์มาก
    ดังนั้นเสาร์-อาทิตย์ และวันหยุดของผม ผมก็จะไปนั่งอ่าน ความจริงเรียกว่านอนอ่าน
    ให้ห้องพี่อ้อม ที่คุณป้าอนุญาตให้ผมใช้เปลนอนของพี่อ้อมได้

    "ป้าเป็นช่างปั้นหม้อลูก ป้าจะปั้นหล่าให้สวยงามเหมือนลูกป้าจริงๆ "
    คำพูดของคุณป้าที่พูดออกมาทำให้ผมไม่กล้าที่จะทำตัวเหลวไหลอีกต่อไป
    ผมตั้งใจว่าผมจะต้องทำความฝันของคุณป้าให้เป็นจริงให้ได้

    "คุณป้าครับ หล่าอยากไปอเมริกา แบบพี่อ้อมมากจังเลย" ผมจำได้ว่าพูดออกไปทำนองนี้
    "แต่หล่า คงไม่มีโอกาสไปนะครับ เพราะบ้านหล่ายากจนมาก คงไม่มีโอกาส"
    ผมจำได้ว่าผมพูดทำนองน้อยใจตัวเอง
    "หล่า ชีวิตคนเราไม่แน่หรอกนะ คนเราถ้าทำดี คิดดี มีความฝัน โอกาสมีทั้งนั้นแหละลูก"

    คำพูดของคุณป้า ทำให้ผม ฝันอยากไปโน่นไปนี่ยิ่งขึ้นมาก พอคุณป้าพูดเรื่องนั้นเรื่องนี้
    ผมก็อยากไปทุกแห่งที่คุณป้าพูด ช่างมีความฝันที่ยิ่งใหญ่เหลือเกิน สำหรับผมซึ่งเป็น
    เด็กเล็กๆ คนหนึ่ง

    คุณป้ามองผมอย่างเอ็นดูทุกครั้งที่ ผมฝัน และสนับสนุนความฝันของผม
    โดยการร่วมเข้ามาอยุ่ในฝันของผมด้วยทุกครั้ง

    "ถ้าป้าได้ไปกลับลุกหล่านะ เราจะไปหาอะไรกินดีๆ น้อ ไปเที่ยวชายทะเล
    อาบน้ำทะเลให้ฉ่ำใจ เลยน้อลูกหล่า "

    "ถ้าพี่อ้อม กลับมาประเทศไทย เราพากันไปภูเก็ต น้อลูกหล่า ไปเที่ยวภูเก็ต
    ดูว่าจะสวยงามแค่ไหนนะ เอาคุณลุงไปด้วย แวะไปเยี่ยมพี่อั้มที่ นครศรีธรรมราชด้วย"

    "ถ้าลูกหล่าได้ไปอเมริกาแบบพี่อ้อม ลูกหล่าก็จะเห็นความเจริญก้าวหน้าทางเทคโนโลยี
    แล้วลูกหล่าก็จะได้เห็นอะไรที่ทันสมัยน้อลูก "

    คำพูดของคุณป้า สร้างความฝันให้ผมมาก ผมฝันว่าสักวันหนึ่ง ผมคงจะได้ไปต่างประเทศ
    และได้ไปทุกสถานที่ที่ผมอยากไป ผมต้องทำให้ได้





    จบ ตอนที่ 2 โปรดติดตามตอนต่อไป
    *********************************


    อิสระ เสรี เสมอภาค




    *********************************

  3. #3
    Maximum learning
    ศิลปิน นักเขียน
    สัญลักษณ์ของ khonsurin
    วันที่สมัคร
    Apr 2008
    ที่อยู่
    ท่าตูม สุรินทร์
    กระทู้
    8,063
    บล็อก
    197

    Re: ผมชื่อหล่า

    เรื่อง ผมชื่อหล่า

    ตอนอยู่กับคุณป้า 3
    ฉายแววนักพูดรุ่นเยาว์


    ..................................................................




    เนื่องด้วยผมมีโอกาสได้ใช้ห้องพี่อ้อม อ่านหนังสือแบบหลงไหล
    หนังสือพี่อ้อมมีมากมายพอกับห้องสมุดน้อยๆ ผมเริ่มหัดแต่คำประพันธ์
    กลอน เรื่องสั้น และเขียนอะไรไปตามเรื่อง ตามที่เด็กขนาดผมสามารถเขียนได้ครับ

    เขียนเสร็จคนที่เป็นผู้ติชมผมหรือครับ มีเจ้าประจำสามคนครับ คือคุณป้า คุณประไพ
    และคุณลุง ผมอ่านให้คุณลุงฟังทุกคืนครับ ท่านยิ้มแบบท่านแหละครับ และอ้อแอ้พูด
    ชมผม กลายเป็นว่าทุกคืนผมต้องแต่งเรื่องราวต่างๆ เขียนกลอน หรือเขียนอะไร
    ก็ได้ เผื่ออ่านให้คุณลุงฟัง ถ้าวันไหนไม่เขียน คุณลุงก็จะกวนผมทุกที ไม่ยอมนอน
    เรียกว่าอ้อนผม จนผมใจอ่อนนั่นแหละครับ แต่ผมก็ภูมิใจมากนะครับที่มีคน
    ติดตามผลงานของผม แม้บางครั้งผมจะยัดเยียดบ้าง

    ต่อมาก็มีคนติดตามอีกสองคนไงครับ ก็พี่ดี กับพี่หวัง คนงานในบ้านคุณป้านั่นแหละครับ
    ก่อนไปโรงเรียนจะแบมือขอบทประพันธ์ของผมไปอ่าน

    ทำไมผมช่างภุมิใจขนาดนี้นะครับ ผมเด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่งทำได้ขนาดนี้ มีแฟนประจำ
    ที่บ้านแล้ว อยางน้อยก็ห้าคน

    หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็เอางานของผมไปให้คุณครูและเพื่อนๆ ในห้องผมอ่าน
    คุณครูมองผมแบบไม่เชื่อ ให้ผมไปอ่านให้เพื่อนผมฟังหน้าห้อง

    ผมหรือครับ ดีใจมาก และคิดว่าถ้าอ่านแบบธรรมดาก็ไม่มีรสชาติอะไร
    ผมเคยฟังละครวิทยุที่ พี่ดีและพี่หวัง คนงานของคุณป้าเปิดฟัง ผมก็จัดการเลียนแบบ
    เสียละครับ ปรากฏว่าผมอ่านลักษณะของละครของพี่ดีและพี่หวัง เพื่อนๆ ชอบใจมาก
    ปรบมือให้ผม จนผมตัวเกือบลอยเลยละครับ


    ดังนั้นทุกเช้าคุณครูประจำชั้นของผมจะให้ผมมาเล่าเรื่องที่ผมเขียนขึ้น และพูดเรื่องตามที่
    ผมเขียน และพากันติดใจผลงานของผมจนผมภาคภูมิใจมากครับ

    เห็นไหมครับว่า แววนักพูดของผมเริ่มฉายแล้ว ผมหล่า กำลังจะเป็นนักพูดเต็มตัวแล้วครับ





    จบตอนที่ 3 โปรดติดตามตอนต่อไปครับ
    *********************************


    อิสระ เสรี เสมอภาค




    *********************************

  4. #4
    Maximum learning
    ศิลปิน นักเขียน
    สัญลักษณ์ของ khonsurin
    วันที่สมัคร
    Apr 2008
    ที่อยู่
    ท่าตูม สุรินทร์
    กระทู้
    8,063
    บล็อก
    197

    Re: ผมชื่อหล่า

    เรื่อง ผมชื่อหล่า

    ตอนอยู่กับคุณป้า 4
    นักล่าฝัน


    ..................................................................



    พ่อมาหาผมที่บ้านคุณป้า ผมวิ่งกอดพ่อ อ้อนพ่อให้พ่อกอดผมบ้าง ก็ผมตัวเล็กอยู่
    บางเวลาผมก็ว้าเหว่มาก พ่อถามผมว่าผมทำอะไรบ้าง ผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้พ่อฟัง
    มีความสุขกับการเล่ามาก พ่อบอกว่าหลังสอบเสร็จแล้วพ่อจะมารับกลับบ้านนา
    แต่ผมไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ เพราะหน้าที่ที่ต้องปฏิบัติมีอยู่สามอย่างถือว่าเป็นงานประจำเลยก็ว่าได้ คือดูแลคุณลุง เพราะถ้าผมไม่อยู่คุณลุงคงลำบากมาก
    และอีกอย่างหนึงก็คือ คุณลุงต้องฟังเรื่องที่ผมเขียนทุกวัน เรื่องที่สองก็คืองานที่
    ทำกับคุณประไพเริ่มมากขึ้น รายได้ผมก็มากขึ้น งานที่สามก็คือส่งนม ผมมารยาทดี
    คนเห็นเป็นเด็กเล็กเลยเมตตาสงสาร สั่งนมสดจากสหกรณ์เพิ่มขึ้น ทำให้ผมมี
    รายได้เพิ่มขึ้นมาอีกมากโขอยู่ ถ้าผมกลับบ้านก็จะไม่มีคนส่งนม ผมเลยขออนุญาต
    พ่อที่จะไม่กลับบ้านในภาคเรียนที่หนึ่งนี้ แต่จะกลับในภาคเรียนที่สองซึ่งเป็นการปิดภาค
    ยาวเป็นเดือน

    ผมยื่นเงินที่ผมทำรายได้ให้พ่อจำนวนห้าพันบาท เพราะผมไม่รู้จะซื้ออะไร เนื่องจากอยู่
    ที่นี่มีข้าวกินสามเวลา บางวันก็ต้องซื้อแต่อาหารกลางวัน แต่ส่วนมากก็ไม่ลำบาก
    เพราะพี่ดีแกเล่นยัดเยียดกล่องข้าว และห่อกับข้าวให้ผมทุกวัน เรียกว่าอาหารสามเวลาของผมเพียบ
    จะมีก็แต่ซื้ออุปกรณ์การเรียน เงินไปทานที่โรงเรียนคุณป้าท่านก้ให้ใช้แบบสบายๆ

    แต่พ่อไม่เอา พ่อบอกว่าเป็นเงินของลูก ลูกต้องเรียนต่ออีกมาก เก็บเอาไว้ จากนั้นพ่อก็
    ขออนุญาตคุณป้าพาผมไปยังธนาคาร เปิดบัญชีเงินฝากไว้

    ใครจะทราบนะครับว่าเด็กจากบ้านนอก มาอาศัยร่มไม้ชายคาคุณป้าอยู่ จะได้มีโอกาส
    มีเงินฝากธนาคารกับเขาบ้าง นับเป็นบัญชีเล่มแรกในชีวิตของผมเลยละครับ


    งานผมได้รับการร้องขอจากเพื่อนๆ มากมาย จนมาถึงวันพ่อ ที่มีการจัดบอร์ดและประกวด
    เรียงความวันพ่อ คำขวัญวันพ่อ และบทกวีเทิดประเกียรติขององค์ในหลวงท่าน
    คงไม่ต้องเดานะครับ ว่าผมจะกวาดรางวัลมาทั้งหมด ผมกลายเป็นนักล่าฝันตัวจริง
    แล้วละครับ


    ผมโชคดีมากนะครับที่ผมมาจากพื้นฐานชนบทที่เรียบร้อยเจียมตน ทำให้ใครก็ตาม
    ที่ได้พบผม เด็กชายตัวเล็กๆ คนนี้แล้วเกิดความเมตตาสงสารผม และติดตามงาน
    ของนักล่าฝันรุ่นเยาว์คนนี้ ด้วยความภาคภุมิใจและกำลังใจผมด้วยดีครับ





    จบตอนที่ 4 โปรดติดตามตอนต่อไปครับ
    *********************************


    อิสระ เสรี เสมอภาค




    *********************************

กฎการส่งข้อความ

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •