มนุษย์ทุกคน
มีพื้นฐานของความโดดเดี่ยวและโหยหาเพื่อน
* ความเหงา *
ทำให้เราเจ็บ คว้างลึกลงไปในทรวงอก
โหวงเหวง และเบาหวิว
หวิวอยู่ไกล้ ๆ หัวใจ
* ความเหงา *
เริ่มต้นด้วยคำถามมากมายแต่ไม่มีคำตอบ
จะรบเร้าให้เธอเข้าใจกับชีวิต
และจะบอกเธอว่าชีวิตของเธอไม่มี และไม่เคยมีอะไร
ความคิดของเธอวิ่งวนอยู่ในห้องแคบ ๆ
เรียกร้องหาอิสระภาพ
เฝ้ามองจินตนาการ ที่เบลอ เบลอ
และนับนาทีจะสาบสูญ
ลองเปิดหน้าต่างดูบ้างจะดีไหม
ให้ความคิดได้วิ่งเล่นในสนาม ในพื้นที่นอกบ้าน
ในสวนดอกไม้ หรือในเวิ้งนำ ตามสายลมไป
ปลดภันธนาการให้กับตัวเองดู
แล้วช่วยประคองมันก่อจินตนาการของตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง
ค่อย ๆ ดูแลมันให้เติบโตขึ้น และสง่างาม
เราทำความเข้าใจชีวิตมากพอแล้ว
บางที อาจจะต้องถึงเวลาที่จะต้องอยู่นิ่ง ๆ ในธรรมชาติ
แล้วให้ชีวิตมันทำความเข้าใจเราเอง
Bookmarks