ผ่านไป ผ่านมา เวลาก็ล่วงเลย จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปีเสียแล้ว
นับจากวันเริ่มต้นเข้ามารับหน้าที่เป็นครูที่หมู่บ้านโพนสิม ครูกำธร ก็สนิทสนม
กับใครต่อใครในหมู่บ้านซะจนกลายเป็นคนสำคัญคนหนึ่งของหมู่บ้านไปซะแล้ว รวมถึงมิตรใหม่ในวันนี้
เกือบ 1 ทุ่มแล้ว ท้องฟ้าโปร่งลมกำลังพัดเอื่อยอย่างเย็นใจ ในขณะที่ครูกำธร กำลังง่วนกับการตระเตรียมการสอน
สำหรับวิชาต่าง ๆ ที่ระเบียงบ้านอยู่นั่นเอง
"ครูเอก ครูเอก ครูเอกครับ " เสียงแว่วมาจากบันไดด้านล่าง ของบ้านพักครู
"ใครเหรอ " ครูกำธรลุกขึ้น มองตามเสียง พร้อมทั้งยกตะเกียง ขึ้นเหนือหัว เพื่อจะมองตามแสงไฟไปเสียงนั้น
"ผมแหล่ครับ บ้านตาสม ยายเพ็ญ พักอยู่ไกล้ๆ บ้านพักครูเนี่ยแหละครับ"
"แหล่ ...อืมว่าไง มีธุระอะไรรึแหล่ "ครูกำธรมอง ไปที่ชายหนุ่มชื่อแหล่ เห็นถือขันน้ำใบใหญ่อยู่ในมือ
"แม่ให้ผมเอา บุ้นบักตาล มาฝากครูครับ ไม่ทราบว่าครูเอก ทานข้าวเย็นไปหรือยัง ของหวานหน่ะครับครู"
แหล่ จ้องไปที่ครูพร้อมหยี๋ตามองไปเจอ กับแสงไฟตะเกียง
"ออ๋ ครับ ๆ ผมเรียบร้อยแล้วหล่ะ ขึ้นมาข้างบนสิ แหล่ ขอบใจมากนะ มา ๆ เชิญข้างบนก่อนครับ" ครูกำธร เชิญด้วยรอยยิ้ม
"ไปไง มาไงเหรอ ถึงได้บุ้นตาลมาฝากครู เพราะเท่าที่ครูอยู่ที่นี่มา ครูรู้สึกว่าจะได้ยินแต่ชื่อแหล่ยาม ลุงสม ยายเพ็ญพูดถึง บ่อย ๆ ว่าไปทำงาน บางกอกเหรอ"
ครูกำธร พูดไปพลางเดินนำแหล่ ไปนั่งคุยกันที่โต๊ะ
"ครับครู ผมก็คนไม่มีความรู้อะไรหรอก จังหวะผมดีหน่อยได้งานช่วยลากรถขนของขึ้นร้านค้าตอนเช้า และตอนเย็นก็ช่วยเค้าเก็บร้านลากของเก็บ
กลางวันก็อาศัยเข็นผัก เข็นของในตลาดศรีไทย ตรงแยกสะพานควายหล่ะครับครู" แหล่ พูดถึงสิ่งที่ตัวเองไปทำมา
"อืม แถว ๆ ศรีศุภราชอาเขตหล่ะสิ" ครูกำธร พูดประหนึ่งว่ารู้ถึงตำแหน่งแห่งหน ของบางกอกเป็นอย่างดี
ภาพแยกสะพานควายเมื่อในอดีต
ภาพศรีศุภราชอาเขตเมื่อในอดีต ตรงแยกสะพานควาย
"ใช่ ๆ ครับครู เออ..ต้องทานเลยนะครับ บุ้นตาลเนี่ย เดี๋ยวมันจะกลายเป็นน้ำซะก่อน มันเป็นวุ้นอยู่ได้ไม่นานนัก
เพราะถ้าปูนขาวมันจืด เดี๋ยวจะกลายเป็นน้ำไปซะก่อน"
แหล่ พูดไปและพลางมองหาช้อน หรือ ถ้วยชามมาแบ่งวุ้นตาลออกจาก ขันน้ำใบนั้น
แล้วคนทั้งสอง ก็พูดคุยซักถามสารทุกข์ สุขดิบกันไปมา ประหนึ่งว่ารู้จักคุ้นเคยกันมาเป็นเวลานมนาน พูดกันไปหัวเราะกันไป โดยครูกำธร
ก็แบ่งปันกันทานวุ้นตาล เหมือนว่ากำลังดื่มด่ำน้ำเมา ประสาคนหนุ่มไม่ได้เจอกันมานาน จนที่สุดแล้ว แหล่ก็ถามถึงความเป็นอยู่ของครู
ว่าเป็นไปอย่างไรบ้าง
"เอ๊ ครูครับ อย่าหาว่าผม ซักไชร้ ใคร่รู้อะไรมากเลยนะครับ อืมมมมม ก็ประสาชายหนุ่มพูดคุยกันนะครับ ครูยังไม่คิดจะมีแม่บ้านมาช่วยดู
แลกิจการงานบ้าน บ้างหรือครับ " แหล่ ถามอย่างหน้าซื่อขึ้นมา หลังจากพูดคุยกันมาซะยาวนาน
"เฮ้อ..(ครูถอนหายใจ) ก็ดู ๆ อยู่นะ ผมว่าผมยังไม่ค่อยพร้อมอะไรในตอนนี้ จะให้มองใคร ดูใครเป็นพิเศษในเวลานี้ ผมก็ยังไม่ได้
คิดอะไรมากหรอก แล้วแหล่หล่ะ จะหาสะใภ้มาช่วยงาน ลุงกับป้า แกหรือยัง" ครูพูดพลางก็หันมองไปบนท้องฟ้า
"ครูครับ ใจจริงผมก็อยากจะมีนะครับ เมียหน่ะ ผมมันคนจน ชาวไร่ ชาวนา ตัวคนเดียว พ่อก็แก่ แม่ก็เฒ่าเต็มทนแล้ว ใครเค้าอยากจะมา
ลำบากกับผม ที่ไปบางกอกเนี่ย ก็คิดว่าน่าจะได้เงินได้ทอง ติดมือกลับบ้านมาบ้าง ก่อนจะมาช่วยพ่อกับแม่ ลงนา เนี่ยขนาดผมนึกถึง
ตัวผมเอง ผมก็เนื่อยแล้วหล่ะ ผมอยากบวชให้พ่อ กับแม่ก่อนครับครู หลังจากเสร็จหน้านาปีนี้ ผมคิดว่าผมจะบวชก่อน เรื่องเมียหน่ะ
ขอให้ผมไม่เป็นคนดิบ ผ่านวัดผ่านวาเสียก่อน ค่อยคิดค่อยมองอีกทีครับ" แหล่ พูดพลางก็ก้มหน้า เหมือนหมดอาลัยกับตัวเอง
ครูกำธรแมองแหล่ ด้วยความรู้สึกภูมิใจแทนพ่อและแม่เค้า คนบ้านไร่ บ้านนา ถึงแม้การศึกษาจะไม่มีอะไรมากมาย แต่ความกตัญญูต่อ
ผู้ให้กำเหนิดดูจะยิ่งใหญ่เหลือเกิน เท่าที่คุยกันมายืดยาว และได้ฟังคำพูดท้าย ๆ นั้น ครูกำธร ก็รู้ว่าแหล่เป็นคนดี และมีความถ่อมตนที่น่าคบหาทีเดียว
หลังจากวันนั้นเอง แหล่ก็เสมือนน้องชายคนหนึ่ง ของครูเอก (กำธร) เทียวไปมาหาสู่บ้านพักครูไม่ได้ขาด บางคืนก็ถึงกับมาขอนอนฟังเพลงวิทยุครูเอก
ที่ระเบียง จนหลับถึงเช้า ช่วงวันหยุดเสาร์ - อาทิตย์ ก็ยังชักชวนครูเอก (กำธร) ไปทอดแห หาปลา หรือ ไส่เบ็ด ต่างคน
ต่างแลกเปลี่ยนความรู้ซึ่งกันและกัน ครูเอก เป็นลูกศิษย์แหล่ ในยามออกทุ่งนา และแหล่เอง ก็เป็นลูกศิษย์ครูเอก ยามที่ครูเอกตั้งใจจะให้
แหล่ได้มีความรู้ในเรื่องวิชาการเพิ่มเติม การทำมาหาเลี้ยงตัวตามประสาคนบ้านไร่ บ้านนา และสร้างความคุ้นเคย กับชาวบ้านช่วงลงแขกหาปลา
หรือแม้แต่ลงแขกช่วยกันเกี่ยวข้าวในวันหยุดในหน้าเกี่ยว ชีวิตครูบ้านนอก ของครูเอก(กำธร) ช่างเพลิดเพลินไปตามธรรมชาติและความอบอุ่น
ของชาวบ้านเสมือนญาติพี่น้อง ที่คอยเอื้อเพื้อเผื่อแผ่ซึ่งกันและกัน
จากที่มีเพื่อนบ้าน และกลายเป็นเพื่อนต่างวัยกันในช่วงเวลาที่ผ่านมานั้น ในวันหนึ่ง เพื่อนที่ชื่อว่า "สถิตย์" ก็ปรากฎตัวขึ้น เพื่อนสนิทที่เล่นหัวกันมา
ตั้งแต่สมัยเรียน เพื่อนร่วมชั้นเรียน ตั้งแต่สมัยที่เรียน ปอ.หนึ่ง จนเรียนต่อมัธยมด้วยกัน ซึ่งเป็นเพื่อนชายที่สนิทสนมที่สุด รักและนับถือกันที่สุด และยังเป็น
เพื่อนสนิทกับ เพียงใจ คนหนึ่งในเวลาเดียวกันนั้นเอง
สถิตย์ เป็นคนที่ห้าวหาญ ลุย ๆ จนที่สุดมาสอบเข้าเป็นนายตำรวจ สถิตย์และกำธรนั้น เป็นชายหนุ่มรูปหล่อทั้งคู่ แต่สถิตย์เองเป็นคนใจเร็ว มือเร็ว
จึงได้เมียไปก่อน ในช่วงเวลานั้นเอง กำธรถึงจะคบกันกับเพียงใจอยู่ ก็มีสาวใหญ่ สาวน้อย พยายามแวะเวียนเข้ามาหาบ่อยครั้งเหมือนกัน
แต่ในที่สุดคนที่จะพอแก้เก้อสาว ๆ ในการเข้าหากำธร คงจะเป็นหน้าที่ของสถิตย์ นั่นเอง
วันหนึ่งสถิตย์ได้ขี่มอร์เตอร์ไซด์ สีดำเงาวับอย่างโก้ ตามรสนิยมของคนสมัย สถิตย์ถือเป็นคนมีฐานะคนหนึ่ง จึงมีรถเครื่องใช้ เสียงมอร์เตอร์ไซด์ฮอนด้า
ซีเก้าสิบห้า ดังลั่นเข้ามาในโรงเรียนช่วงประมาณสามโมงเย็นกว่า ๆ ก่อนที่โรงเรียนจะเลิก เด็ก ๆ ที่กำลังพักกลางวันก่อนเลิกเรียน ต่างตกอกตกใจ
แตกตื่นมองไปทางมอร์เตอร์ไซด์
คันโก้ และบางคนก็สนใจเป็นพิเศษรีบวิ่งไปมุงดู สิบตำรวจสถิตย์ ที่ขับขี่มอร์เตอร์ไซด์เข้ามาอย่างกับพระเอกหนัง แว่นดำที่ตำรวจหนุ่มสวมใส่ ดูจะเป็นเครื่อง
ช่วยเพิ่มความ น่าสนใจให้กับบุรุษผู้นี้เป็นอย่างมาก ห่างไปไม่ไกลนักบริเวณอาคารโรงเรียนไม้หลังเก่า ครูใหญ่ และครูนิภา ชะโงกมองดูสิบตำรวจสถิตย์
บนรถมอร์เตอร์ไซด์คันงาม อย่างสงสัย
มอเตอร์ไซด์ Honda รุ่น A95
"ใครมาโรงเรียนเรานะครู นิภา" ครูใหญ่หันไปถามหญิงร่างอ้วน ที่กำลังเพิ่งพินิจไปยังบุคคลที่เผิ่งเข้ามานั้น
"ไม่เคยเห็นเลยนะค่ะครูใหญ่ ค่ะ"
"นั่นสินะ ใครกัน หัวหน้าหน่วยการศึกษาจากจังหวัด หรือ จากอำเภอมาตรวจงานโรงเรียนเราหรือไง" ครูใหญ่เพิ่งมอง
"จะมาอะไรเอาปานนี้ค่ะ ปรกติถ้าจะมาจริง ๆ เค้าต้องแจ้งมาล่วงหน้านะค่ะครูใหญ่ นี่ก็โรงเรียนจะเลิกอยู่แล้วหนิค่ะ"
ครูนิภามองตามครูใหญ่อย่าง งุนงง
"นั่นสิ จะนั่งมอร์เตอร์ไชด์เป็นพระเอกหนังไทย มาซะโก้ปานนี้ก็ไม่ใช่แน่ " คราวนี้ครูใหญ่พูดไป
พลางมองสถิตย์เป็นผู้ร้ายหนังไทยไปซะแล้ว ผิดไปจากเด็ก ๆ ที่เข้าไปมุงดู สถิตย์ ยังกับพระเอกซะงั้น
"เดี๋ยวฉันจะไปถามเขาดูก่อนค่ะ ว่าเค้าจะไปไหน มาไหน หรือหลงทางเข้ามาถามทางหรือเปล่า นะค่ะ"
ครูนิภาแจ้งครูใหญ่ ก่อนจะเดินนวยนาด เข้าไปที่เจ้าหนุ่มที่กำลัง ขับวนรถมอเตอร์ไซด์ใต้ร่มมะม่วงเพื่อจอดรถและดับเครื่องยนต์ลง
"ขอโทษนะค่ะ เอ่อ..ไม่ทราบว่า จะไปไหน มาไหนหรือเปล่าค่ะ หรือว่าจะถามทางไปไหนเหรอเปล่าค่ะ"
ครูนิภา ถามพร้อมรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร
สิบตำรวจ สถิตย์ ในชุดลำลองกางเกงผ้าด้ายดิบขาบาน ลายตาข่ายสีฟ้า เสื้อเชิ้ตผ้าจอเจียลายไข่จิ้งจกเทห์สุด ๆ หันมามองที่ครูนิภา
แล้วหยิบแว่นตาดำออก พร้อมยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
"หวัดดีครับครู เห็นจะต้องรบกวนครูแล้วหล่ะครับ กระผมหน่ะ มาตามหาเพื่อนคนหนึ่ง ชื่อ กำธร หน่ะครับ "
สถิตย์ ตอบเสียงนุ่มนวล ปานเสียงพากษ์ของพระเอกในหนัง
"เอ่อ ครูเอก หน่ะเหรอค่ะ " ครูนิภา ถามต่อพร้อม ยกมื้อขึ้นเกาศรีษะเล็กน้อย ประหนึ่งไม่แน่ใจ
ว่าครูเอก คือครูกำธรหรือไม่ เพราะทุกคน ต่างก็เรียกครูกำธร เป็นครูเอก
กันซะชินปากซะแล้ว
"อืม ครูเอกเหรอครับ กระผมคิดว่าคงจะไม่ใช่แน่ ๆ คือ คนนี้ครับ" พอพูดจบ สถิตย์ก็หยิบเอาภาพถ่ายใบเก่า
ซึ่งซีดเซียวพอดี ยื่นให้ครูนิภาดูภาพ ในรูปขาวดำนั้น เป็นรูปของครูกำธร เมื่อสักสามสี่ปีเห็นจะได้ ยื่นกอดคอกับสถิตย์อยู่ ชายหนุ่มทั้งสอง
สวมกางเกงขาบาน เสื้อเชิ๊ต คอใหญ่ ปกกาง ดูมาดแมน และหล่อเหลาอย่างลงตัว
" ออ้..ค่ะ ครูเอกหน่ะแหละ " ครูนิภาจ้องมองดูรูป แล้วเงยมองหน้าสถิตย์ สักพัก
"อ้าวมันไม่ได้ชื่อ กำธร แล้วเหรอครับ โอ๊ะ คือคนในรูปเนี่ย เขาไม่ได้ชื่อกำธร หรอกเหรอครับ "
สถิตย์ ถามไปแล้วก็หัวเราะในลำคอ พร้อมยืนโยกตัวไปมา แบบเก้อเขิน
แป๊ง แป๊ง แป๊ง พอดี เสียงระฆังตีบอกเวลา เลิกเรียนก็ดังขึ้น
" รอก่อนนะค่ะ คุณ สักพักครูเอก ก็จะลงมาแล้วแหละค่ะ ครูเห็นจะต้องไปปล่อยนักเรียนกลับบ้านก่อน รออยู่นี่แหละค่ะ" พูดเสร็จครูนิภาก็หันหลังกลับ รีบเดินไปที่ห้องเรียน
โดยปล่อยให้สถิตย์ ยืนเก้ เก้ กัง กัง แล้วนั่งลงที่เบาะ มอร์เตอร์ไซด์ อย่าง-งุน-งง และพึมพำกับตัวเองเล็กน้อย
"อะไรวะ ตกลงมันใช่ไอ้กำธร หรือไม่ใช่ วะเนี่ย แล้วครูเอกนี่มันใครวะ"
------- คอยติดตามตอนต่อไป ครับ ด้วยความขอบคุณ ----------
อ้างข้อความนี้
กระทู้ต้นฉบับโดยคุณ สาวอิสานพลัดถิ่น
Bookmarks