พระผู้ประเสริฐ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายหนุ่มคนหนึ่งอาศัยอยู่กับแม่ที่แก่ชรา ณ เรือนไม้หลังเก่าคร่ำคร่าที่ชายป่าเชิงเขา
แม่ที่แก่ชราทำอะไรด้วยอาการงกเงิ่นงุ่มง่าม สร้างความรำคาญให้กับชายหนุ่มเป็นยิ่งนัก แต่ความรักและความห่วงใยของดวงใจผู้เป็นแม่ไม่เคยลดน้อยถอยลง แม้ชายหนุ่มจะเติบโตเข้มแข็งสักเพียงใดก็ตาม...แม่ก็ยังเฝ้าไถ่ถามด้วยความห่วงใยและสั่งสอนตักเตือนให้ชายหนุ่มทำความดีเพื่อความเจริญในชีวิตอยู่เสมอ...แต่ลูกชายกลับเห็นว่าแม่เป็นคนโบราณไม่ทันโลก ไม่ควรที่จะสอน
เขา...จึงไม่สนใจคำสั่งสอนของแม่...และทำตัวเป็นคนเกเรขี้เมา ไม่หมั่นทำการงาน หนักไม่เอาเบาไม่สู้
อยู่มาวันหนึ่ง ด้วยความรำคาญแม่ ชายหนุ่มได้ออกจากบ้านขอเพื่อนหนุ่มรุ่นเดียวกันร่วมค้าขายด้วย แต่เมื่อชายหนุ่มคนนี้ไปค้าขายกับเพื่อนคนไหน...เพื่อนคนนั้นก็ขายของไม่ออก เพื่อนหนุ่มทั้งหลายจึงไม่ยอมให้ชายหนุ่มคนนี้รวมเดินทางไปค้าขายกับตน
เพื่อนเอ๋ย เราคงให้เพื่อนไปค้าขายกับเราไม่ได้หรอก เพราะตั้งแต่มีเพื่อนมาด้วย เราขายของไม่ออกเลย เพื่อนหนุ่มคนหนึ่งกล่าว
ครั้นพอชายหนุ่มจะขอไปกับเพื่อนคนอื่นๆอีก เพื่อนๆก็กล่าวในทำนองนั้นเหมือนกันหมด ชายหนุ่มคิดว่าตนเองเป็นคนดวงอับอาภัพโชค จึงเกิดความเศร้าใจในวาสนาชะตาชีวิตของตน เมื่อกลับมาสู่หมู่บ้านโดยที่ไปยังไม่ถึงเรือนของตน ได้ยินข่าวว่ามีพระธุดงค์ทรงศีลาจารวัตรมาปักกลดบำเพ็ญพรตโปรดสัตว์ ณ ชายป่าใกล้หมู่บ้าน จึงเข้าไปหาพระธุดงค์ เพื่อให้ขจัดปัดเป่าเคราะห์กรรมความโชคร้าย
เมื่อชายหนุ่มเข้าไปหาพระธุดงค์ กราบลง ๓ ครั้งแล้วกล่าวว่า
กระผมเป็นคนดวงอาภัพโชค ขอหลวงพ่อได้โปรดให้พรอันเป็นมงคลแก่กระผมด้วยเถิด
พระธุดงค์จึงถามว่า ถ้าอาตมาให้พรเพื่อความเจริญแล้วอุบาสกจะให้อะไรแก่อาตมาเล่า
ชายหนุ่มรีบตอบโดยเร็วด้วยความดีใจว่า กระผมจะนำอาหารหวานคาวมาถวาย อุปัฏฐากอุปถัมภ์ บำรุงหลวงพ่อเป็นอย่างดีเลยขอรับ
พระธุดงค์จึงกล่าวว่า อุบาสกเอ๋ย พรที่อุบาสกต้องการนั้นมีพระผู้ประเสริฐมอบให้ทุกวันอยู่แล้ว และสิ่งที่อุบาสกจะถวายแก่อาตมานั้น ขอให้อุบาสกนำสิ่งนั้นไปถวายพระผู้ประเสริฐนั้นเถิด
ชายหนุ่มรีบถามกลับทันทีว่า ในเวลานี้ ผู้ประเสริฐนั้นอยู่ที่แห่งใดเล่า แม้ไกลเพียงใดกระผมก็จะไปหา
พระธุดงค์บอกว่า อยู่ไม่ไกลหรอก ขอให้อุบาสก รีบกลับสู่เรือนของตน พระผู้ประเสริฐนั้นรออยู่ที่เรือนมาหลายวันแล้ว
ชายหนุ่มจึงรีบกลับสู่เรือนของตน และเมื่อไปถึง...มองรอบบริเวณเรือนก็ไม่เห็นมีพระอยู่ จึงขึ้นไปบนเรือน เปิดประตูเข้าไปเห็นแต่แม่ผู้ชรานั่งรอคอยอยู่ และทันทีที่แม่เห็นลูกชายของตนกลับมา จึงถามขึ้นด้วยเสียงอาทรอ่อนโยนว่า ลูกไปไหนมาหลายวันเหนื่อยไหมลูก มากินข้าวก่อนสิ แม่จึงหาข้าวให้กิน
ชายหนุ่มโผเข้ากอดแม่ น้ำตาคลอเบ้า พูดอะไรไม่ออกและเกิดสำนึกว่า ที่แท้พระผู้ประเสริฐอยู่ในบ้านนี้เอง ต่อแต่นี้ไปเราจะเคารพเชื่อฟังแม่ และบำรุงเลี้ยงดูแม่เป็นอย่างดี
อ้างอิง: บุญนา ตรีวิเศษ. พระผู้ประเสริฐ. สกุลไทย 53:2732 กุมภาพันธ์ 2550 .
[fm]http://www.hotlinkfiles.com/files/1656909_e39c3/judmaitoungbanSomchaihai.swf[/fm]
Bookmarks