ตี 3 16 ฉันตกใจตื่นขึ้นมา
ตี 3 25 ยังคิดถึงซึ้งกับฝัน
ตี4 30 ฉันกระซิบกับรูปแผ่นนั้น
สิ่งที่ฉันฝันเห็นเป็นหน้าเธอ
ตี 5 ครึ่งเธอคิดถึงฉันบ้างรึป่าว
วินาทีนี้ฉันเหงานึกถึงเรื่องราวคราวพบเจอ
ฉันบันทึกไว้ในความทรงจำเสมอ
เรื่องราวเธอกับฉันในร้านขายดอกไม้
กาลครั้งนั้นทุกทุกวันเวลาเช้าตรู่
เธอหิ้วตระกร้าคู่เข้ามาในร้านฉันยกมือไหว้
"สวัสดีครับคุณผู้หญิงต้องการดอกไม้ชนิดใด
ช่อแซมใบหรืออยากได้เปนพุ่มเปนพวง"
ไม่อ้ำอึ้งเธอดึงกุหลาบขาวมาหนึ่งดอก
ก่อนเดินออกเธอวางตังค์ไว้โดยไม่ต้องทวง
ไม่พูดไม่จาไม่สนใจอะไรทั้งปวง
กลัวพิกุลร่วงหรือไรถึงไม่คุยกัน
8 โมงเช้าเธอเข้ามาหน้าชมพูอมผมพริ้วไสว
แล้วออกไปพร้อมกุหลาบขาวดอกเดียวนั้น
ไม่สนทนาไม่พูดจาเหมือนททุกวัน
ทิ้งให้ฉันอับเฉาเหมือนเถาไม้เลื้อย
นังตุ่มลูกอีช่างซักขายผักผลไม้
มาบอกให้ได้รู้ ว่าทำไมคุณหนูไม่เอ่ยเอื้อน
คุณหนูแหวนดวงใจนายพลกับแม่เดือน
ไม่มีเพื่อนท่านขังไว้ในกรงทอง
6 โมงนิดๆฉันยังคิดมาก
ตอนวันจากเธอฝากไว้เพียงรูปถ่าย
ลูกสาวนายพลกับคนขายดอกไม้
ไม่ว่าเวลาใดยังใสสดงดงามในความทรงจำ
จ้ำ#คนรักของดอกไม้
Version เพราะใจฉันมันช่างรู้สึก Vol.9
๒๔ เมษายน พ.ศ. ๒๕๕๒
การได้กลับไปบ้านได้เจอไดอารี่เก่า รูปภาพเก่าๆ
ทำให้หวนนึกถึงอดีตน่ะครับ
อ้างข้อความนี้
Bookmarks