ครูได้ประคองแหล่เดินจากบ้านพัก เพื่อไปนอนด้วยกันที่บ้านป้าฝ้าย ซึ่งพอไปถึงลุงเคนก็ได้จัดเตรียมปูเสื่อสำหรับที่นอนไว้ให้ด้านบนบ้านเรียบร้อยแล้ว
พอขึ้นบ้านแล้วจึงพึงสังเกตุได้ว่า จากบันไดขึ้นบ้านไปจะเป็นนอกชานบ้าน จากนอกชานบ้านจะยกระดับขึ้นเป็นโถงรับแขก และจากโถงรับแขกเอง
มีการยกระดับขึ้นอีกชั้นประมาณเกือบหัวเข่า โดยมีพื้นที่เหลือกว้างพอประมาณพร้อมเห็นเป็นประตูห้องอีกสองบานปิดอยู่ และระหว่างประตูซึ่งมีพื้นที่ว่างนั้น
จะเห็นรูปภาพต่าง ๆ แขวนไว้หลายรูปทีเดียว ซึ่งก็มองไม่ชัดเจนนักจากแสงไฟตะเกียงสลัว ๆ จากบันใดด้านซ้ายมือของตัวบ้านจะเป็นลูกรงเรียงกัน เพื่อเป็น
การเปิดหน้าบ้านรับลม และกั้นด้วยฝาบ้าน พร้อมหน้าต่างที่เปิดอยู่ และป้าฝ้ายก็นอนอยู่ตรงนั้น ถัดจากตรงนั้นมาทางบันได จะมีเสื่อปู ไกล้ ๆ กันสองผืน
พร้อมหมอนลายขิต อย่างละลูก
"เอ้าเชิญเลยครับครูเอก ผมเตรียมที่นอนไว้ให้แล้ว นอนด้านนอกนี้เลย รับลมเย็นดีครับ" เสียงของลุงเคนดังขึ้นทักทาย
"ได้เลยครับลุง เอ๊าแหล่นอนถัดจากป้านะ ยังไงผมจะคอยดูแหล่กะป้าได้ " ครูกำธรเอ่ยบอกแหล่ และลุง
"ตามสะดวกเลยครับครู ผมก็คงนอนไม่ค่อยหลับหรอก ยังไงผมจะช่วยครูดูทั้งสองคนแหละ มีอะไรเดี๋ยวผมเรียกครูเอง ครูพักผ่อนเถอะครับ พรุ่งนี้
หากจะต้องเข้าเมือง ครูต้องตื่นแต่เช้าอีก เดี๋ยวจะไปไม่ไหว"
"ขอบคุณครับลุง เนี่ยแหล่กะป้า คงส่งเสียงครวนครางตอนดึกแน่ เพราะว่าอาการปวดแผล กับที่ฟกช้ำคงจะกำเริบ แต่ก็ยังดีนะที่ผมมียาเหลือสองเข็ม
ยาแก้ไข้ มันออกฤทธิ์ทำให้หลับได้หน่อย ไม่งั้นคงทรมานพอดู"
"แล้วอาการครูเป็นไงมั่งครับ ช่วยคนโน้นที คนนี้ทีผมเลยยังไม่ได้ถามอาการของครูเลย"
"ผมไม่เป็นไรครับลุง ปวดบวมตรงหน้าแข้ง และแขนกะข้อศอกนิดหน่อย ส่วนตรงแขนเนี่ยก็แค่ถลอกเฉย ๆ ผมทายาหล่ะ ไม่เป็นอะไรมากครับ"
"เฮ้อ ผมหล่ะตกใจ ไปไหนมาไหนไม่ถูกเลยทีแรก เห็นสภาพป้ากับลูกที่เอาแต่ร้องให้ ผมหล่ะแขนขาหมดแรงเลยเมื่อตอนเย็น ญาติ ๆ ช่วยเหลือกันล้างตัว
เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ป้าเสร็จ ผมถึงได้สติไปทำโน่นทำนี่ได้..เอ้อฝัน ไปตักน้ำกินมาสักขัน เอามาวางไว้ไกล้ ๆ แถวนี้หน่อยนะลูก" ลุงเคนพูดกับครู พร้อมมอง
ไปยังฝัน ซึ่งนั่งพับเพียบฟังพ่อกับครู สนทนากันอยู่ไกล้ระเบียง
"ครับลุงผมก็สบายใจขึ้นเยอะ พี่ป้าลืมตา พูดคุย กระดึกแขน กระดึกขาได้ปรกติ หลังจากดูเหมือนจะสลบไปพักหนึ่ง โชคดีที่ไม่โดนไม้แหลมแทง แต่ก็ฟกช้ำ
ไม่น้อยเลย หลังจากที่ตื่นนอนเนี่ยแหละ คงปวดตามตัวพอดูครับ ผมไม่มียาแก้ปวดเลย ยังไงพรุ่งนี้ผมจะหายาแก้ปวด กะน้ำเกลือมาให้ ถ้าป้ากินอะไรยังไม่ได้
อย่าลืมให้ดื่มน้ำนะครับลุง" ครูพูดไปพลางมองไปที่คนเจ็บทั้งสอง
"ครูจะไปเอายากะใครที่ไหนเหรอครับ แล้วต้องใช้เงินใช้ทองมากแค่ไหนหล่ะครับครู"
"ไม่มีปัญหาหรอกครับ เรื่องยุกยา และค่าใช้จ่ายหน่ะ ลุงไม่ต้องห่วงอะไรหรอก ผมจัดการเองได้ ผมรู้จักหมอกับพญาบาล ที่โรงบาลใหญ่เกือบทุกคน แม่ผมทำงาน
อยู่ที่นั่น เคยไปช่วยเหลือแม่ตั้งแต่เด็กจนโต เรื่องยากับการรักษาโรคเนี่ยผมเลยพอทราบว่าต้องทำอะไรบ้าง ลุงสบายใจได้ครับ ยังไม่ต้องคิดอะไรหรอกนะ ผมรับผิด
ชอบเองครับลุง ขอให้ผมได้รับผิดชอบเถอะนะ"
"ถ้าครูพูดอย่างนั้นผมก็สบายใจครับ ประสาพวกผมเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง และต้องไปหาใครเวลาเจ็บไข้ได้ป่วยมาแต่ละที ถ้าอาการสาหัสเต็มที และพอประคองตัวได้
ถึงจะดั้นด้นไปโรงบาลใหญ่ "
"ครับลุง ผมเข้าใจดี ไม่เป็นไรขอให้ผมได้รักษาป้าให้หาย ผมขอเป็นผู้รับผิดชอบเถอะครับ"
ที่สุดแล้วคืนนี้ แหล่และครูเอกได้อาศัยนอกพักบ้านลุงเคน พร้อมคอยดูแลป้าฝ้ายด้วย ซึ่งพอแหล่มาถึงและก้มตัวลงที่นอน ซึ่งปูไว้ก็เป็นอันหลับไหลไปในเวลาไม่นาน อาจเพราะด้วย
ความออ่นเพลีย และจากยาฉีดแก้ไข้ของครู อย่างไรก็ตาม คืนทั้งคืนต้องคอยตื่น คอยหลับเพราะความกังวลใจกับคนเจ็บทั้งสอง เผลอหลับไปจนประมาณ เกือบตีห้า ลุงเคนจึงได้เรียก
ให้ตื่น เพราะเวลาไกล้รุ่งเข้าเต็มที
"ครูครับ จะเช้าแหละ ผมเข้าใจว่าไกล้ตีห้านะครับ เดี๋ยวครูจะไปไม่ทันรถเข้าตลาดเที่ยวก่อนเช้าครับ"
ครูเอกงัวเงีย หลังจากนอนหลับไปสักพัก จากที่ตื่นไปครั้งสุดท้ายเมื่อตีสาม
"ครับลุง งั้นผมฝากดูแหล่ กับป้าไว้ด้วยนะครับ ผมขอไปบ้านพัก อาบน้ำแต่งตัวก่อน ยังไงผมจะรีบกลับมาครับ"
"ครับ ครับ ครูไม่ต้องเป็นห่วงทางนี้หรอก ผมจะดูแลคนป่วยเป็นอย่างดี มีอะไรก็คงช่วยเหลือกันได้ครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณ"
สักพักครูเอก ก็ได้ไม้กระบอง (ลักษณะคือ ขี้ใต้ห่อด้วยใบตองยาวเหมือนตะบอง จุดเป็นคบเพลิง)จุดไฟจากลุงเคน ถือเป็นไฟนำทาง พาแสงสว่างกลับบ้านพัก เพื่ออาบน้ำ อาบท่า
เสร็จก็หยิบเอาชุดครูประชาบาล เต็มยศสีเขียว ซึ่งถูกคลุมไว้ด้วยผ้าขาวม้าซะนาน ซึ่งไม่ได้มีเหตุจำเป็นต้องออกงานสักครั้ง แต่ครั้งนี้จำเป็นต้องแต่งตัวให้สมฐานะ เพื่อเข้าตัวจังหวัด
และจะไปขอความช่วยเหลือจากแม่ ที่ประจำอยู่โรงพยาบาล เมื่อแต่งตัวเรียบร้อยผมมันวับด้วยคลีมทาผมแอ๊ดชั่น มันหยดผมดับขลับเรียบร้อย ก็จูงจักรยานออกมาปั่นจากตัวหมู่บ้าน
เพื่อไปรอรถท่ารถ ที่ป้ายจอดทางโค้งบ้านก่อซึ่งไกลออกไปจากหมู่บ้านโพนสิม สักสามกิโลเมตรได้ ปั่นจักรยานอาบแสงเดือน มาพักใหญ่ก็ถึงที่หมาย ซึ่งอาการปวดขาและหน้าแข้ง
ที่กระทบของแข็งจากการตกบ่น้ำเมื่อเย็นวาน เล่นงานจนทำให้ครูเอกต้องเดินกระเผกอยู่บ้าง เมื่อรถสองแถวมาจอดและเรียกพ่อค้า แม่ค้า ชาวบ้านที่ต้องการไปซื้อของที่ตลาดเช้ามืด
มาถึง
"อ้าววววว ครูเอกเหรอครับ โหวันนี้หล่อกว่าทุกวันนะครับ จะไปไหนเหรอครับครู" เสียงจากป้าคนหนึ่งดังขึ้นมาจากในตัวรถ และทุกคนบนรถก็หันมามองกันเป็นจุดเดียว
"ออ๋ครับ ผมจะเข้าจังหวัดหน่ะครับป้า อยากไปรอรถ บขส. ให้ทันเที่ยวแปดโมงเช้าหน่ะครับ เลยต้องไปแต่เช้าหน่อย"
"ครูเอกคงมีธุระสำคัญแน่ ๆ วันนี้ถึงได้ออกแต่เช้าเลย เห็นว่าเมื่อวานช่วยป้าฝ้าย แกตกบ่น้ำด้วย เป็นอะไรเยอะไม๊ค่ะครู"
"ผมก็ไม่ได้เป็นอะไรมากครับ ส่วนป้าตอนนี้ยังนอนโทรมอยู่เลยหนักหน่อยครับ" ครูเอกตอบอย่างยิ้มเจื่อน ๆ ขณะเดียวกันรถก็ได้เคลื่อนตัวออกจากป้าย และตรงเข้า อำเภอเขื่องใน
ถึงอำเภอเขื่องใน หกโมงเช้านิด ๆ ครูเอกก้าวลงรถสองแถวมีหลังคาคันเก่าอย่างอืดอาดทีเดียว เพราะอาการปวดที่ขาและหน้าแข้ง เล่นงานจนหยับเขยื้อนได้ไม่รวดเร็วนัก
"เจ็บขาหรอค่ะครู ระวังหน่อยนะค่ะ ฉันมองหน้าครูแล้วดูไม่ดีเอาเสียเลย เป็นอะไรมากไม๊ค่ะ" ป้าคนเดิมเมื่อตอนขึ้นรถเรียกถาม
"ครับ นิดหน่อยครับป้า แต่ไม่เป็นไรหรอก หน้าแข้งบวมหน่ะครับมันก็เป็นอาการอย่างนี้และ ขอบคุณครับที่เป็นห่วง"
"ครูจะไปซื้ออะไรหรือเปล่าค่ะ ฉันช่วยได้นะค่ะครู" ป้าถามอย่างเป็นห่วง
"อืม ไม่ครับป้า ผมคงจะไปนั่งรอรถที่ศาลาหน่ะแหละ ตามสบายครับ ไม่เป็นไร ขอบคุณมาก"
จากที่ลงจากรถและเดินขึ้นไปที่พักบนศาลารอรถโดยสาร ครูเอกเพิ่งได้ตั้งใจพิจารณาว่า อำเภอเขื่องในเป็นแค่อำเภอเล็ก ๆ และถัดจากศาลาพักรอรถจะเป็นคลองน้ำจากโครงการณ์ระบายน้ำ
ของท่านนายกคึกฤทธิ์ ซึ่งโครงการณ์ต่าง ๆ ในช่วงนั้นเรียกว่าโครงการณ์เงินผัน จากคลองนั้นเองเท่าที่สังเกตุจะเห็นว่าชาวบ้านจะใช้เป็นคลองน้ำสำหรับแช่ต้นปอ หรือแช่ปอ จากชาวไร่ปอ
ในตัวอำเภอ ซึ่งกำลังส่งกลิ่นเหม็น โดยปอบางส่วนมีการลอกปอบ้างแล้วสังเกตุเห็นจากไม้ลำปอที่มีการลอกเสร็จแล้วกองเป็นระยะ นี่คือสภาพของอำเภอเล็ก ๆ ในชนบทเป็นวิถีชาวบ้านโดยแท้
ระหว่างคลองน้ำนั่น จะมองเห็นเป็นสะพานไม้ เพื่อข้ามเข้าไปยังตลาด คำว่า "ตลาด" ดูจะเป็นสถานที่เจริญ และมีการค้าขาย มีบ้านหลังใหญ่ ผู้คนเดินขวักไขว่ จับจ่ายซื้อขายสินค้ากันอย่าง
อึกกระทึกทีเดียวในตลาดเช้าของวันนี้ สภาพของตลาดจะเห็นได้ว่า ด้านนอกซึ่งเป็นลานกว้างจะเป็นที่สำหรับขายของแม่ค้าชาวบ้าน ซึ่งแล้วแต่ใครจะมีอะไรขาย เช่น กบ เขียด จินูน ผักกระโดน
ไข่มดแดง หรือเห็ดป่า ส่วนด้านในถัดจากลานกว้างจะมองเห็นเป็นโดมหลังคาอันใหญ่ ซึ่งจะเป็นร้านค้า ร้านขายของคนที่ขายสินค้าประจำที่นี่ และด้านข้างโดมใหญ่ นั้นสองข้างจะเป็นถนนทอดยาว
เข้าไปในตัวอำเภอ โดยมีอาคารเป็นตึกแถวเรียงกันเป็นแถวยาว จากที่นั่งพิจารณาดูสภาพแวดล้อมอยู่นาน จากหกโมงเช้า เหลือบดูนาฬิกาข้อมือก็จะปาเข้าเจ็ดโมงครึ่งแล้ว ครูเอกขยับตัวเดินกระเพก
ประคองขาเดินข้ามคลอง ไปเพื่อจะไปจิบกาแฟเช้า ก่อนจะกลับไปรอรถโดยสารเข้าจังหวัด พอเข้าไปนั่งที่ร้านกาแฟ หญิงสาวหลายคนที่ค้าขายในบริเวณไกล้ ๆ ต่างก็มองครูหนุ่ม จนครูเอกดูเคอะเขิน
ทีเดียว เสน่ห์ของครูนั่นบอกได้เลยว่า ทำเอาสาวน้อยสาวใหญ่เพ้อเลยแหละ ชายหนุ่มพูดน้อยแต่เพียงแค่มองด้วยแววตาและยิ้มนิด ๆให้ ก็ทำเอาสาว ๆ หลงกันเลยเชียว
"คนอะไรดูดีจังนะเธอ น่ารักเนอะ"
"อืมไช่ แต่น่าเสียดายที่ขาเป๋หนะ"
"ถึงจะเป๋นะ แต่หล่อขนาดนี้สงสัยคงจะมีเมียแล้วแหละ"
เสียงสาว ๆ วิพากษ์วิจารกันอยู่เสมอ เกี่ยวกับเรื่องนี้ส่วนใหญ่เป็นสาว ๆ ที่บ้านโพนสิมนั่นแหละ แต่ครูหนุ่มก็ไม่ได้สนใจ ไปแก้ข่าวใด ยังคงนิ่งสุขุม และให้สาว ๆ คิดกันไปเอง เพราะครูหนุ่มเป็นคนพูดน้อย
ที่เหลือเป็นแค่มุมมองสาว ๆ ว่าจะมองครูหนุ่มคนนี้ไปในทิศทางใด ด้วยเพราะเป็นคนหน้าตาดีกว่าคนในระแวกนั้นก็เป็นได้ อีกซ้ำยังเห็นว่าเป็นครู รับราชการ เมื่อมีดีกรีน่าสนใจขนาดนี้ ก็ย่อมหนีไม่พ้น
ที่จะมีทั้งคนคอยกีดกันไว้ และสาว ๆ หวงก้างกันเอง ครูเอกเองจึงตกอยู่ในฐานะคน "เจ้าชู้" ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร มีคนมองก็จ้องตอบ มีคนยิ้มให้ก็ยิ้มรับตอบ เท่านั้นเอง คำว่าครูเอกเจ้าชู้
ก็มีมาให้ได้ยินอยู่เรื่อย ๆ และในวันนี้ ที่ตลาดเขื่องใน มีผู้หญิงมองและยิ้มให้ครูเอกเยอะทีเดียว เดินไปไหนก็มองและการมาถึงอำเภอครั้งนี้ทำให้ครูหนุ่มได้รู้จักกับ สายพิณ สาวสวยลูกแม่ค้าขายผ้าย้อม
บ้านของสายพิณนั้นเป็นห้องแถวสองคูหาในตลาด สายพิณคนนี้เป็นคนสวย ล่ำลือกันกันในอำเภอเขื่องในอยู่ไม่ใช่น้อยทีเดียว ว่ากันว่าพ่อค้า ข้าราชการหนุ่มและข้าราชการที่มีเมียแล้ว ก็สนใจสายพิณอยู่เยอะ
จนพิณก็ไม่ได้สนใจใคร จนชะตานำพาให้ต้องมาเจอกับครูเอกคนนี้ หลังจากที่ครูเอกนั่งพักทานกาแฟเรียบร้อยแล้วก็ลุกเดินออกจากร้าน เพื่อเดินข้ามสะพานไม้ ที่ทำไว้คั่นระหว่างคลองกับถนนใหญ่พอสันจร
ไปมาได้ ซึ่งก็ไม่ได้ทำเป็นทางการเท่าใดนัก การก้าวเท้าเดินพอมาถึงกลางสะพานนั้นเอง
"ว๊าาาาาาาาาย หลบบบบบบบบ ด้วยยย" เมื่อมองตรงขึ้นไปทางด้านหน้า ก็เป็นรถจักรยานคันหนึ่งกำลังพุ่งลงสะพานมาตรงหน้าพอดี
"เย๊ยยยยย ยยยยยยยย " ตูมมมมมม ซู่ ครูเอกกระโดดหลบรถจักรยานตกลงไปในคลองน้ำ ซึ่งแซ่ปออยู่นั่นเอง
โปรดติดตามตอนต่อไป เป็นรายอาิทิตย์นะครับ ปั่นไม่ไหวจริง ๆ ฮ่า ๆ ๆ
::)
อ้างข้อความนี้
Bookmarks