บักหว่าต้นสุดท้าย

[ไก่น้อย]

ช่วงเดือนเมษายนที่ผ่านมาไก่น้อยได้กลับไปบ้านเกิดเมืองกาฬสินธุ์ยุ2มื้อ กลับบ้านคราวนี้กะคือครั้งก่อนๆที่ไปบ้าน ส่วนมากอยากไปนา อยากไปเบิ่งสวนหมากม่วง อยู่บ้านอิพ่อเพิ่นปลูกบักม่วงหลายพันธุ์ แต่ด้วยครอบครัวบ่มีไผได้อยู่บ้านประจำ กะเลยบ่มีคนดูแล สวนหมากม่วงกะปล่อยมันขึ้นตามธรรมชาติ สวนค่อนข้างฮก ย้อนบ่มีคนดูแล แต่บักม่วงปีนี้ดกกว่าสุปี ช่วงกลางๆสวนอิพ่อเลาปลูกต้นยูคา แฮงฮกกว่าเก่าอีกหลายเท่า 555+

ในบริเวณสวนหมากม่วงสิมีต้นไม้ยืนต้น ต้นนึงซึ่งจำได่ตะเป็นเด็กน้อย ตอนนั้นยังบ่มีต้นหมากม่วง ไก่น้อยกับน้องชาย พี่สาวมักสิมาปีนต้นไม้ต้นนี้เป็นประจำ ลงจากต้นกะสิปากดำมอมแมม ต้นไม้ที่ว่ากะคือต้นหมากหว้าขิมดนิเอง

สมัยนิแทบสิหาบ่มีแล้ว อิพ่อบอกว่าสิได้จ้างเพิ่นมาปั้ม (โค่น) มันออกยุมันหงำข้าวยุนาว่าส้าน (ตอนนี้คิดฮอดผญา ผุเฒ่าเพิ่นว่า กกไม้ไหย่บังนา กกขาไหย่หงำ...ฮิ้วว ) ไผอยากได่ฟืน อยากได่ถ่านกะสิเอาให้เพิ่นไป

ไก่น้อยกะมานั่งคิด สมัยนิมาคือหายากแทะน่อต้นหมากหว้า เทื่อมีลูกมีหลาน เขาสิรู้จักต้นบักหว้า ผลไม้ตามฤดูกาลสุดฮิตของขะน้อยบ่น่อ ส่วนที่ว่ามันหงำข้าวมันกะบ่เสียไปจักกี่ถังดอก กิ่งได่งาได่มันโผล่ออกไป กะค่อยดัดค่อยฟันออก

มื้อหลังมากะเลยเว่ากับอิพ่อ บ่ต้องให้เพิ่นมาปั๊มมันดอกพ่อต้นหมากหว้า ให้มันยุจั่งสั่นหละ นาเฮากะมีต้นเดียว เอาไว้เป็นที่ระลึกสมัยเด็กน้อย มาเลี้ยงงัว หนีมาเล่นยุต้นหมากหว้านิประจำ อีกอย่างต้นบักหว้าต้นนี้อาจเป็นบักหว้ากกสุดท้ายที่สิหาได้ในสมัยสุมื้อนี้เนาะค่ะ