ฉันเหงา




บนโลกที่มีผู้คนมากมาย

ฉันรู้สึกเหมือนยืนอยู่คนเดียว

ฉันมองสิ่งมีชีวิต...แต่สิ่งมีชีวิตกลับไม่เหลียวมองฉัน

ฉันโดดเดี่ยว...และใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางสังคมที่ฉันรู้จักดี แต่ลึกๆแล้วฉันกลับไม่รู้จักมันเลย

ลมหายใจ...เสียงที่เราไม่เคยสังเกตุเห็น แต่เมื่ออยู่คนเดียวกลับดังยิ่งกว่า...

เสียงของผู้คนมากมาย....ยังเบาเสียกว่าอยู่คนเดียวเสียอีก

ฉันได้แต่คิด...เมื่อไรหนอ ฉันจะก้าวพ้นผ่านไปได้เสียที หรือว่าฉันต้องยอมรับ
ความเหงาเป็นเพื่อนตลอดไป






ยังไม่มีภาพและเสียง เพราะต้องรีบไปทำงานก่อนจ้า