วันนึ้ครบรอบ 1 เดือน ที่เพ็นมาปลูกกระต๊อบหลังน้อยๆ
อยู่เลาะๆชายป่าหมู่บ้านมหาแห่งนี้ 1 เดือนเต็มได้ฤกษ์โกนผมไฟพอดี..
โดยปกติเพ็นชอบขีดๆเขียนๆไว้ตามกำแพงวัดกำแพงโบสถ์ รั้วบ้านคนนั้นคนนี้
สถานที่ไหนที่ให้เขียนฟรีไม่เสียค่าสมาชิกในการระบายอารมณ์เพ็นก็จะเอาอักขระไทยไปแต้มๆไว้
ไม่ค่อยจะได้สาระอะไรมากมายนัก ก็เป็นแค่มนุษย์ตัวน้อยๆ
ด้อยปัญญากินผักกินหญ้าเป็นอาหารเพื่อนบ้านเรียก Blogger
รู้จักบ้านมหาครั้งแรก..เพราะพี่ชายเขาคุยกับเพื่อนแล้วเขาโทรถามว่าคำๆนี้พูดภาษาอีสานว่ายังไง
เพ็นก็หาทุกอย่างที่พี่ชายต้องการ ก็อาศัย Google นำทางมาไม่ได้เก่งกาจมาจากไหน
ระยะหลังก่อนที่จะเข้ามาขอพื้นที่ปลูกกระต็อบ เพ็นมีความสนใจเรื่องสักยันต์
ลายเพชรพญาธร คล๊กไปคลิ๊กมาลืมเรื่องเพชรพญาธรจนบัดนี้..
ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้..เหมือนได้เจอในสิ่งที่ตัวเองทำหล่นหาย
บางสิ่งบางอย่างแม้จะเดินทางอยู่ในโลกใบนี้มาสามสิบกว่ากิโลเมตรแล้วก็ตาม
แต่กลับไม่เคยเห็นไม่เคยสัมผัส อาจเป็นเพราะตัวเองที่ปิดกั้น กลัว มองโลกแค่มุมเดียว
เมื่อเจ็บปวดกับสิ่งหนึ่งสิ่งใดค่อนข้างจะใช้เวลาเยียวยานาน...
สุดท้ายขอขอบคุณ ท่านเว็ปมาสเตอร์ที่แบ่งพื้นที่ให้เพ็นปลูกกระต๊อบ
ขอขอบคุณพี่น้องบ้านมหาทุกๆคน ที่ทำให้รู้ว่า ม่วนนำกัน..สะกดยังไง..
Bookmarks