แสงอาทิตย์สาดขอบฟ้าเวลาเย็น...
และก็เป็นตอนเวลาเราผิดหวัง...
เธอแกล้งเราเหมือนดั่งเธอเกลียดชัง...
ให้ความหวังแล้วฆ่าเข่นเช่นตัวเรา...
แสงอาทิตย์สาดเข้ามาเมื่อฟ้าสาง...
เราอ้างว้างเธอจากไกลหัวใจหมอง...
เธอเคยอยู่พรอดรักยามแสงทอง...
แล้วเราต้องเสียน้ำตาเธอลาไกล...
เธอจากไปมอบใจให้ชายอื่น...
เราต้องฝืนกลืนกล้ำช้ำแสนสา...
เธอคงสุขรวยรื่นชื่นชีวา...
เราแทบบ้าเฝ้าเพ้อเธอเลือดเย็น...
อยากให้เธอหวลนึกถึงความหลัง...
ถึงเมื่อครั้งเราสองครองสุขสันต์...
เราหยิบยื่นไมตรีมีต่อกัน...
เราสองฝันเคียงคู่อยู่วิวาห์...
แต่บัดนี้เหลือเพียงความว่างเปล่า...
เหลือรอยร้าวให้เราเศร้าหม่นหมอง...
เหลือแต่คราบน้ำตาเคยใหลนอง...
เหลือเจ้าของหัวใจที่ใกล้ตาย...
สุดท้ายนี้ เราขอให้เธอจงสุข...
ส่วนความทุกข์ อย่าใด้ใกล้ภัยทั้งผอง...
จงพบแต่สิ่ที่ดีมีให้ครอง...
ให้ทั้งสองจงสุขสันต์วันวิวาห์.....
อ้างข้อความนี้
กระทู้ต้นฉบับโดยคุณ วิหคราตรี
Bookmarks