กาลครั้งหนึ่งนานผ่านมาแล้ว
มีดอกแก้วสวยงามครามสะพรั่ง
ใครได้เห็นเป็นใจมอบชอบอย่างจัง
ต้องพะวังขังใจในมนต์ตรา

เพียงครั้งแรก..สบตา..คราได้พบ
ก็สยบ..ด้วยสายตา..พาหวั่นไหว
หัวใจเต้น..ตึกตัก..อยู่ภายใน
เหมือนคล้ายคล้าย..แทบจะทรุด..หลุดจากทรวง


มองสิ่งใด..คล้ายใบหน้า..ครามองผ่าน
จิตฟุ้งซ่าน..อาลัย..ใจห่วงหวง
แววตาเธอ..ดั่งเปลวไฟ..สุมในทรวง
ฉันติดบ่วง..เสน่ห์หา..พะว้าพะวง

ใจหวิวหวิว..ดวงตาพร่า..คราได้เห็น
สิ่งซ่อนเร้น..แฝงดวงจิต..น่าพิศวง
ดั่งกลองเพล..ดั่งดุลยางด์..ยกทั้งวง
ตีโหมโรง..ดังกึกก้อง..สี่ห้องใจ

แค่สบตา..ยังหลงไหล..ใจเพ้อพร่ำ
ยินน้ำคำ..รำพัน..ยิ่งฝันใฝ่
อยากเป็นลม..ล้มซบ..ตรงหัวใจ
บ่าข้างซ้าย..สี่ห้องใจ..ว่างไหมเธอ

ไม่เห็นหน้า..วันใด..ใจแทบขาด
โรคประหลาด..หวลไห้..ใจเพ้อเจ้อ
นอนไม่หลับ..ผวาตื่น..ยืนละเมอ
ได้แต่เพ้อ..ครวญคร่ำ..ร่ำน้ำตา

อยากพบเธอ..ทุกนาที..ไม่มีว่าง
โปรดอย่าร้าง..ห่างไปไกล..ใจห่วงหา
ให้ฉันยืน..เคียงข้าง..ทุกเวลา
ได้ไหมนะ..คนดี..ฉันนี้คอย....

อยากบอกเธอว่ารักสุดขอบฟ้า...
อยากบอกเธอนักหนาว่าคิดถึง...
อยากบอกเธอด้วยหัวใจที่ตราตรึง...
ว่าคิดถึง...ว่ารักเธอ...มิเสื่อมคลาย...